Το Μνημόσυνο του Γεωργίου Αράπη στις 19 Ιουνίου

Πρωτεργάτη του Συλλόγου Καρκινοπαθών και του αναπηρικού κινήματος της περιοχής μας.

Ήτο Δημόσιο πρόσωπο.

Η σημαντική Δράση του είχε μεγάλες επιτυχίες, ανέδειξε το Σύλλογο ως Γραμματεύς και αργότερα ως Πρόεδρος με πλήθος παρεμβάσεων, επίσης συνέβαλε στην επέκταση του Νοσοκομείου (με τη Νέα πτέρυγα) και στην υποσχόμενη προς Δημιουργία (με παρέμβαση του, μαζί με τον Καραπίντσιο Βασίλειο) «Διεύθυνση Ογκολογικού Τομέα ή πιο απλά Ογκολογικής Κλινικής», που οι μετέπειτα φοβισμένοι αρνούνται να μιλήσουν ως σήμερα, να μην είμαι άδικος όμως, ίσως δεν κατανοούν αυτές τις στοιχειώδεις έννοιες, το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.

Στη δεκαετή δράση του, στον Υγειονομικό Χάρτη της περιοχής μας, για πρώτη φορά ένωσαν τις δυνάμεις τους (με πρωτοβουλία του Συλλόγου Καρκινοπαθών) οι Υγειονομικοί Σύλλογοι και ειδικά στο θέμα του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου.

Έτσι άνοιξε ο Δημόσιος διάλογος και το Δημόσιο Βήμα για πληθώρα εκδηλώσεων, εντός και εκτός του Συλλόγου.

Είχε Τελειώσει Πολιτικός Μηχανικός στην "Αγγλία", στις αρχές του 1980 (εξωστρέφεια της Πόλεως).

Η Πτολεμαΐς ήτο τότε επαρχία, με έντονη την καθυστέρηση στην πνευματική και Πολιτιστική της διάσταση, έγινε κοινωνός νέων πραγμάτων που είδε, κοινωνικοποιήθηκε και τα συνέλεξε ως μέλισσα εκεί.

Ήταν πολύ έντονη η αντίθεση τότε, μεταξύ Επαρχιωτισμού και Ευρωπαϊκού Πνεύματος.

Αυτά που κυριαρχούσαν εις την Πόλιν ήταν: Συντηρητισμός, οριοθετημένη κοινωνία, ασφυκτική κατάστασις, αστυνομευμένο περιιβάλλον, μετά ήρθαν η ευμάρεια, οι αχαλίνωτοι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, η πολιτιστική ασκήμια και τέλος η πτώσις.

Το ζόρι έφερε και την ανθοφορούσα άνοιξη, με ρέοντα Νεολαιίστικα ρεύματα εντός της κοινωνίας, τις μεγάλες παρέες και τις Συλλογικότητες.

Ήτο μια περίεργη εποχή, στις Μητροπόλεις του Δυτικού κόσμου, αναδύονταν νέα Μουσικά ακούσματα, νέες ιδέες, προοδευτικά ρεύματα σκέψης, όλα αυτά τα έφερε μαζί του στον Επαρχιωτισμό της Εορδαίας.

Η μουσική έκφραση της ρηξικέλευθης κοινωνικής κριτικής και αμφισβήτησης, παράγονταν στα Μητροπολιτικά κέντρα του Δυτικού Κόσμου.

Ήμασταν μικρότεροι, δεν τον γνώριζα τότε, όμως θυμάμαι τον Τ… μιλούσε με περηφάνια για αυτόν.

Ήταν άνθρωπος με προσωπικότητα που μαγνήτιζε, με άνεση λόγου, με πνευματική συγκρότηση και μια χολιγουντιανή αρχοντιά James Stewart στο φιλμ του Χίτσκοκ "Vertigo 1958" που αισθανόσουν να συμμετέχεις μέσα της, στις συναλλαγές μαζί του,

Είχε ανεξάντλητο κατάλογο γνωστών, τεράστιο κύκλο φίλων και ένα ιδιότυπο χιούμορ με βρετανικές καταβολές….

Το μνημόσυνο του θα γίνει στις 19 Ιουνίου.

Στην Εκκλησία Αγίου Ιωάννη και μετά θα επακολουθήσει δεξίωση στο «Χαγιάτι»

Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο, τόσο στο κίνημα των Υγειονομικών Συλλόγων της Πόλεως όσο και σε ένα ευρύ πλειοψηφικό ρεύμα πολιτών που εύρισκαν δίπλα του απάγκιο και λιμάνι.

Εκείνο το ακαθόριστο βλέμμα με την εκλεπτυσμένη ειρωνική διάθεση και τα θερμά γκρίζο – κυανά μάτια του είναι μπροστά μας, συνεχώς!

Αχνό φεγγάρι απ’ άκρη σ’ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δε θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δε θέλω να το βλέπω!

Federico Garcia Lorca, Το χτύπημα και ο θάνατος