Ο Βασίλης Ραφαηλίδης αρθρογράφει για το Stars Wars : Episode IV - A New Hope , παραγωγής 1977.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης αρθρογράφει για το Stars Wars : Episode IV - A New Hope , παραγωγής 1977.
Ο Λούκας, στα τριάντα τρία του χρόνια κι αφού έπεισε τους δύσπιστους χολιγουντιανούς παραγωγούς για την ιδιοφυία του, κατάφερε να τους αποσπάσει ένα τσουβάλι δολάρια και καμιά εκατοστή καλοπληρωμένους τεχνικούς και ειδικούς των σπέσιαλ εφέ για να κατασκευάσει (στην κυριολεξία) αυτό το απίθανο «αστρικό» παραμύθι, που σίγουρα θα το αδικούσαμε αν το κατατάσσαμε στο γνωστό είδος των ταινιών «επιστημονικής φαντασίας».
Γιατί ο Λούκας είναι καταρχήν ένας ποιητής, ένας μανιακός της εικόνας και ένα πολύ καλός γνώστης της ιστορίας του κινηματογράφου, κυρίως του αμερικανικού. Δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτό το φιλμ που να μην είναι «καθαρή» εικόνα ή που να ‘χει καθ’ οιονδήποτε τρόπο σχέση με τη φιλολογία – εκτός από τους διαλόγους που κι αυτοί παραπέμπουν μάλλον στα «μπαλόνια» των κόμικς.
Και παρά το γεγονός πως ο χώρος της ταινίας – το γαλαξιακό σύστημα – είναι ο ίδιος μ’ αυτόν των ταινιών «διαστημικής επιστημονικής φαντασίας», το φιλμ είναι μια έξοχη σύνοψη όλων των λαϊκών χολιγουντιανών ειδών : του ουέστερν, του μελοδράματος, των ταινιών καταδίωξης, των πολεμικών φιλμ κ.λπ. Με τη διαφορά πως ο χώρος της δράσης έχει διασταλεί μέχρι το άπειρο, ενώ οι «καλοί» και οι «κακοί» – οι δικτάτορες που προσπαθούν να ελέγξουν το Σύμπαν και οι επαναστάτες που επιχειρούν επιτυχώς να επαναφέρουν τη Δημοκρατία, από την οποία, ωστόσο, δεν λείπουν οι παραμυθένιες πριγκίπισσες – είναι μυθικά όντα του «γουέστ» του Σύμπαντος : αξίζει να υπογραμμιστεί εντελώς η άψογη χρήση των τρικ. Όλο αυτό το διαστημικό κυνηγητό στο διάστημα έχει γίνει προφανώς με μικρές μακέτες στο μικρό χώρο του τραπεζιού της τρυκέζας.