Γεώργιος Σουρή… 100 χρόνια από το θάνατό του… πάντα επίκαιρος και προφητικός!

 ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ*

Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/

και τα σκατά λιβάνι/

οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι/

κι οι κλέφτες καπετάνιοι»

 Γεώργιος Σουρής

     Πάντα επίκαιρος ο κορυφαίος σατιρικός ποιητής του σύγχρονου Ελληνισμού, ο Γεώργιος Σουρής (1853-1919), έστω και αν σχολίαζε με το μοναδικό δηκτικό και ενίοτε κυνικό του τρόπο την ελληνική πραγματικότητα της δικής του εποχής, εκατό χρόνια πριν. Διαβάζοντας κανείς τους στίχους του, όπως σώζονται στα 1444 εβδομαδιαία τεύχη της προσωπικής του έμμετρη τετρασέλιδης εφημεριδούλας, «Ο Ρωμηός», αντιλαμβάνεται όχι μόνο το πνευματικό ύψος και την κριτική οξυδέρκεια του Σουρή, αλλά, κυρίως, την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση μιας Ελλάδας που ένα αιώνα μετά δεν φαίνεται να άλλαξε και σε πολλά πράγματα. Και βεβαίως τα όσα καταγγέλλει σατιρίζοντάς τα είτε ως πολιτική είτε ως ανθρώπινη, καθημερινή συμπεριφορά έχουν απόλυτη ταύτιση, πέρα από τον ελλαδικό χώρο, και σε μας εδώ στην Κύπρο, νοτιότερη προέκταση του Ελληνισμού.

Ποιος είδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ όλη τη γη μοναδικό,
εκατὸ να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να ΄χει επτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να ‘χει κλητήρες για φρουρὰ
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοὶ σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;