Περί έρωτος δοκίμιον, ήτοι, "οι σκιές του έρωτος και της κλινοπάλης εις την Εορδαίαν"!

Περί έρωτος δοκίμιον, ήτοι "οι σκιές του έρωτος και της κλινοπάλης εις την Εορδαίαν"!

Έρως!!

Λέξις εύηχη.

Κατάρα κι ευλογία συνάμα.

Μίση, εντάσεις, καχυποψίες, ανατάσεις ψυχής, απελπισίες, επιθετικότης, οίστρος, νιρβάνα, κατάπτωσις, ανομολόγητα πάθη, παρακμή κλεισούρας, ταξίδι ευρύχωρο Αιγαιοπελαγίτικο, ανατέλλων ήλιος, Ποίησις, οινοκατανύξεις, αυτοκτονικές τάσεις, εσωστρεφής αυτοκαταστροφισμός.

Και!

Όλη η χρωματική κλίμακα πράξεων και συναισθηματικών καταστάσεων ενυπάρχει εντός των τεσσάρων γραμμάτων.

Το δρών υποκείμενο φυσικά η γυνή (το άκλιτον επίρρημα ο άνδρας)!

Γελά, κινείται, λικνίζεται, φτιασιδώνεται, εξιτάρει, παράγει φαντασιώσεις, παρασέρνει ασύστολα στην ηδονική αμαρτία…

Μαλακό σώμα, καμπυλότης ζουμερή, ενάντια στην άχαρη στεγνή ευθεία. Συναισθηματική αστάθεια , τσαλκάτζες, μυρωδιά θηλυκή, χείλη κόκκινα βαμμένα, λιοκούκουτσες ρόγες, λιμάνι Αρχιπελαγίτικο.

Κι η πράξις μοναδική, οξύρυγχη,  συμπαντική έκρηξις, διαφορετική πάντοτε!!!

Όλα ομοιάζουν στους ανθρώπους.

Όλα είναι προϊόν αντιγραφής και καρμποναρισμένα, ο Έρως όμως μοναδικός!!!!!

Έχεις ζήσει τον Έρωτα;

Σε ερωτώ πικρέ διαβάτη της ζωής…

Ποιον έρωτα;

Αυτόν της πλήξης και της ρουτίνας.

Τον επαναλαμβανόμενο.

Τον νόμιμο που χασμουρητά σέρνει.

Τον συμβατικό.

Τον ακμαίο.

Τον φαντασιωμένο.

Τον έκρυθμο.

Τον επιβαλλόμενο.

Της τεκνοποίησης.

Το έκνομο.

Τον χυδαίο.

Τον ανεκλάλητο.

Να μην κουράζω τον αναγνώστη, η κατηγοριοποίησις είναι ανεξάντλητος.

Κάτι πηγάζει απ’ το ασυνείδητον, όποια προσέγγιση και να κάνει χρήση ο διαβάτης της ζωής.

Ως δρών υποκείμενο του έρωτος με το θετικό πρόσημο είναι ασφαλώς η γυνή.

Ο άντρας είναι ο θλιβερός διαιρέτης.

Θλιβερός όταν δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του γυναικείου σώματος που είναι μια αυτοκρατορία αισθήσεων.

Μπορείς να εκβιάσεις μια συνεύρεση.

Μπορείς να την καρπωθείς.

Μπορείς να την εκμεταλλευτείς.

Μπορείς να συλλειτουργήσεις στον παροξυσμό οργασμών, σαν κλεμμένο φιλί!!

Όμως.

Η δοτικότης, η απόλυτη δοτικότης της γυναίκας που γεμίζει χυμούς το κορμί της, ωριμάζει και σκάει σαν γιαρμάς, ή ανθίζει σαν μπουμπούκι ρόδιας, που νιώθεις τα χείλη να τρέμουν, το κορμί να ριγά, τα στήθη να πάλλονται, τα χείλη του κόλπου να φουσκώνουν.

Είναι πράξις θεϊκή.

Καταφυγή (λοιπόν) η τέχνη

κι ο μάστορας

συλλέγει τον ανθό της

στο μελισσόσπιτο της ζωής

Πόνημα πνευματικό, Αγνώστου Εορδαίου Καλλιτέχνη.

Έτσι τουλάχιστον το υπογράφει.