Εμπλέκονται πολλοί στα ερωτήματα για τον ρόλο των παρελάσεων: Εθνεγέρτες, Eθνομηδενισταί, Πατριώτες ακραίοι οφελιμισταί, Εθνοκάπηλοι και φυσικά ο Λαός της Ελλάδος.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια ψύχωσις εις το Έθνος με τις Παρελάσεις και η ερμηνεία  αυτής δεν μπορεί παρά να οδηγεί στην αδιάκοπα διαταραγμένη Βαλκάνια Ιστορία της Ελλάδος και τις διαρκείς θυσίες του Λαού σε αίμα.

Οι Παρελάσεις είναι η Αυτοεπαλήθευσις του Έθνους.

Ρωτώντας την Νεολαία τι Εορτάζουμε, πολλάκις έγινε αυτό, οι δημοσιογράφοι έλαβαν απίθανες απαντήσεις.

Υπάρχει Εθνικό έλλειμμα στην αφομοίωση της Ιστορίας.

Υπάρχει έλλειμμα στην καταγραφή της Ιστορίας. Ο επικός διάκοσμος που είναι εισαγμένη εξυπηρετεί σε κάτι; Σίγουρα εξυπηρετεί τους ψευτοπατριώτες που τρέχουν να βάλουν μέσο για να φέρουν τα παιδιά τους από την μεθόριο στο κέντρο και έχοντας ως άλλοθι την υπέρμαχη στάση τους στις Παρελάσεις.

Υπάρχει κατασπατάλησις πόρων εθνικών που πηγαίνουν στον αέρα χωρίς να κεφαλαιοποιούνται.

Εξυπηρετεί κάτι η Εξέδρα των Επισήμων; Με τον βουλευτή, τον παρατρεχάμενο Υφυπουργό, τον Αστυφύλακα, τον Αντιδήμαρχο κλπ; Ασφαλώς και όχι, στην παρέλαση δυο είναι και πρέπει να είναι οι στόχοι: Πρώτον Η Ιστορική μνήμη! Και δεύτερον η απόδοσις τιμών Προς τον άγνωστο στρατιώτη.

Ας το κρατήσουμε αυτό. Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι το παιδί του Λαού (του Εθνικού Στρατού) που έπεσε μαχόμενο στο πεδίο της μάχης.

Οι τιμές των όποιων τελετών αφορούν τον Άγνωστο στρατιώτη επομένως οι εξέδρες, οι επίσημοι, ο διαχωρισμός τους από τον λαό δεν είναι απλά περιττό δρώμενο αλλά προσβλητικό.

Στην κεντρική σκηνή ο λαός είναι και πρέπει να είναι και αυτός τιμάται για τις θυσίες του εις την Πατρίδα.

Από το βιβλίο του Αθανάσιου Παλαιοκώστα "Βόλτα στην Πτολεμαΐδα" 1950-1970

Επίσης Διαβάζουμε

Στις 3 Μαρτίου 1926 προκηρύχθηκε καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην εφημερίδα Εσπέρα «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλος προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Στις 9 Οκτωβρίου 1926 το Υπουργείο Στρατιωτικών ενέκρινε και βράβευσε κατά πλειοψηφία την μελέτη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη.

Η θέση του Μνημείου είχε υποδειχθεί από τον ίδιο τον αρχιτέκτονα στην θέση των Παλαιών Ανακτόρων (σημερινή Βουλή των Ελλήνων). 

Το μνημείο είναι μια αστική σύνθεση με αρχές γαλλικής πολεοδομικής παράδοσης και κλασικισμού, συνδυασμένες με το μοντέρνο πνεύμα της Αρ Ντεκό και με συμβολικές αναφορές στην ελληνική αρχαιότητα. 

Το γλυπτό παριστάνει μια γυμνή ανδρική μορφή ενός νεκρού πολεμιστή ξαπλωμένη σε κάποια έξαρση του εδάφους. Ο νεκρός πολεμιστής στο αριστερό χέρι κρατάει κυκλική ασπίδα, στο κεφάλι φοράει αρχαίο κράνος με το πρόσωπο γυρισμένο από τα πλάγια να θυμίζει αρχαίο νόμισμα. Η απόδοση του σώματος του νεκρού από τον καλλιτέχνη δίνει την εντύπωση στο θεατή ότι ο Άγνωστος Στρατιώτης αναπαύεται ζωντανός, έτοιμος να σηκωθεί.

Αριστερά και δεξιά της παράστασης έχουν χαραχτεί φράσεις από το έργο του Θουκυδίδη: ΜΙΑ ΚΛΙΝΗ ΚΕΝΗ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΣΤΡΩΜΕΝΗ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ από την περιγραφή της ταφικής τελετής πριν την εκφώνηση του Επιταφίου του Περικλή (2.34) αριστερά και στα δεξιά ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ από τον επιτάφιο (2.43). Στο μέσο του κενοταφίου χαράχτηκε με μικρότερα γράμματα η φράση: ΕΙΣ ΑΦΑΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.

Κλείνοντας αγαπητοί φίλοι, εις την Πόλιν έχουμε άπειρα μάρμαρα πάσης φύσεως προτομών, μάλλον κακίστης ποιότητος στην αισθητική αυτού που θέλουν να αναδείξουν.

Δεν έχουμε εξ όσων γνωρίζω Μνημείο εις τον Άγνωστο Στρατιώτη.

Υπήρχε, στο κέντρο της Πόλεως, στο κέντρο της Πλατείας ένα υπέροχο μνημείο  με την επονομασία "Ηρώον" (μνημείο του Αγνώστου στρατιώτη ήτο.)

Δυστυχώς το γκρέμισε ο Δήμαρχος Τόττης και ήταν λάθος, ξέρετε είμαι υπερχος του σχεδίου Τόττη, έχω τοποθετηθεί επανειλημμένως για αυτό, όμως το Μνημείο δεν έπρεπε να το χαλάσει.

Να το επαναφέρουμε και να διασκορπίσουμε όλα τα αγάλματα και τις προτομές σε διάφορα σημεία της πόλεως μας, πρώτο από όλα το άγαλμα του Πτολεμαίου. Νομίζω η θέση που του αρμόζει είναι στην είσοδο της Πόλεως μέσα στο αύλειο χώρο του Δημαρχείου και όχι παραπεταμένο εκεί που είναι σήμερα.

Αυτό που τιμάμε στις Τελετές Μνήμης είναι ο Άγνωστος Στρατιώτης.

Και η φωτογραφία απο το παλιό ηρώο στην κεντρική πλατεία της Πόλης μας. Ο συγχωρεμένος πρόσφατα ουρολόγος 

Είναι από το αρχείο του κυρίου Καζαντζή!

Είναι αχάριστη η Πόλις, διότι έχει κάνει τεράστιο έργο ο κύριος Καζαντζής, πολύ μεγαλύτερο από του παρακμιακούς Δημάρχους της Πόλεως, διασώζοντας μέρος της ιστορίας μας.

Πρέπει η Πτολεμαΐς να τον χρίσει Ιππότη ή να του παραδώσει το κλειδί της Πόλεως και ακριβολογώ.

Οι φωτογραφίες αυτές θα κατέληγαν σε κανέναν υπόνομο.

Τον ευχαριστούμε για αυτό. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, απλά και μόνον να φωνάζω στους ακαμάτηδες.

Επί του θέματος, θα δώσω τον Ιστορικό ορίζοντα της φωτογραφίας, που λείπει.

Όλοι να βάλουμε ένα πετραδάκι και να συμπληρώσουμε την ιστορία που μας λείπει.

Το κτίριο αυτό είναι περίλαμπρο!.

Είναι της ιδίας Αρχιτεκτονικής με το Πέτρινο Σχολείο, αλλά με ένα εκλεκτικισμό δομημένο που δεν τον έχει το πρώτο.

Μιλάμε για Γερμανικό Νεοκλασικισμό.

Ρεύμα Αρχιτεκτονικό, κτισίματος Δημοσίων κτιρίων που εφαρμόστηκε προς το τέλος της δεκαετίας του 1920. Τα Δημόσια κτίρια ήταν επί το πλείστον τα Σχολεία και τα Διοικητήρια.

Η φωτογραφία έχει παρεμβάσεις με χρωματισμό επάνω της, πράγμα που το θεωρώ άθλιο και απαράδεκτο.

Η φωτογραφία αναληθώς αναγράφει ημερομηνία 1929, ενδεχομένως εκεί γύρω να έγιναν τα εγκαίνια και να μπήκε ο θεμέλιος λίθος.

Σίγουρα είμαστε μια 5ετία μπροστά.

Περί το 1935.

Το κτίριο εξ όσων γνωρίζω εβλήθη με όλμο περί το 1948 , σίγουρα κάποιος θα γνωρίζει κάτι περισσότερο.

Είμαστε στην περίοδο με τον εμφύλιο. 

Εγκαταλείπεται λοιπόν και ίσως μιλάμε για το ωραιότερο κτίριο του Νομού Κοζάνης.

Το 1973 ή 74 παιδιά είμασταν και μπαινοβγαίναμε εντός του, το μέγεθος και το μυστήριο που το κάλυπταν μας έκανε να αισθανόμαστε δέος.

Η δίοδος προς τον άνω οροφή γινόταν με ξύλινη σκάλα που την περίοδο εκείνη ήτο ερείπιο.

Επίσης βλέπουμε και μπαλκόνι, χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας που κυριαρχούσε την περίοδο εκείνη και είσοδο συμμετρικά τοποθετημένη στο κέντρο του κτιρίου.

Αφέθηκε στην τύχη του ενώ έπρεπε να διασωθεί με κάθε κόστος.

Αυτά περί του κτιρίου.

Πηγαίνουμε και πάλι στην φωτογραφία.

Είμαστε σε  πλάνο περί το 1947.

Λίγο πριν βληθεί δηλαδή.

Ο δρόμος, ο χωματόδρομος είναι η 25η Μαρτίου. Εκπληκτικό!

Παρατηρούμε επίσης μια κολώνα με καλώδια ρεύματος που εικάζω ηλεκτροδοτούσαν το κτίριο, σε υποτυπώδη μορφή δηλαδή για φως.

Διαβάζουμε από την ανάρτηση του κυρίου Καζαντζή, η οποία συνόδευε την φωτογραφία!

Το Διοικητήριο των Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδας) το 1930.

http://tzokazan.blogspot.com/2013/12/45-18-2013.html

Εορδαία: Ογδόντα χρόνια από το Ολοκαύτωμα του Μεσοβούνου

 

 

Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο! Είναι ίσως το πρώτο που αποτυπώνει τόσο μεγάλο κομμάτι της Πόλεως και με ιδιαίτερη σαφήνεια και καθαρότητα.

Έχουμε λοιπόν την κάτοψη της πόλεως.

Ξεκινά ένα Drone και περνά μέσα από την αψιδωτή καμάρα της θύρας της Αγίας Τριάδος.

Το drone  στρίβει επί της 25^η Μάρτιου και προχωρά προς το Καινούργιο (για εμάς τους παλαιότερους) Πάρκο επί της Λεωφόρου 25ης Μαρτίου και δεξιά διακρίνονται οι κολόνες που έκοψε ο κύριος Φραγκουλίδης και που ήθελε να τις μετατρέψει σε Ρωμαϊκό Υδραγωγείο ο κύριος Τόττης.

Διακρίνουμε μια απόλυτη Γεωμετρία! Πόλις σχεδιαζόμενη με χάρακα, χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς εκπτώσεις, το drone προχωρά και διακρίνουμε την 25^η Μαρτίου με την προέκταση  της την Νοσοκομείου, να διασταυρώνεται χιαστί με την Βασιλέως Κωνσταντίνου και την Παυλίδη Αδαμοπούλου.

 Εν συνεχεία προχωρά επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου και με μια διακοπή βρίσκεται άνωθεν της θύρα του Άγιου Ιωάννη, ίπταται βέβαια.

Είναι μάταιο να συνεχίσω την περιγραφή! Να το δείτε είναι υπέροχο.

Ένα σχόλιο που δεν θα το βρείτε σε άλλο μέσο:

Ζούμε αγαπητοί φίλοι σε μια υπέροχη πόλη.

Είναι όμορφη!. Είναι μοντέρνα.

Έχω το σχέδιο Πόλεως του 1930, μου το έδωσε ο αείμνηστος φίλος μου ο Γεώργιος Αράπης.

Η Πόλις είναι πρωτοποριακή, με ρυμοτομία, με κομμένες τις γωνίες στα μεγάλα σταυροδρόμια, αυτό ήταν ένα κίνημα πρωτοποριακό πολύ προχωρημένο για την εποχή του (1930).

Το κόψιμο των γωνιών έδιδε ορατότητα στους κινούμενους, εποχούμενους και πεζούς.

Πέραν τούτου έδιδε και μια απαράμιλλη αισθητική και μια αίσθηση ευρυχωρίας.

Αναζήτησα το πρώτο σχέδιο Πόλεως, το σχέδιο Παπά του 1930 που έχω αποτύπωνε αυτό που έβλεπε εκείνη την στιγμή, το πρώτο σχέδιο Πόλεως είναι στην 10ετία του 1920 με την εγκατάσταση των Παππούδων μας.

Έκανα μια απόπειρα να το αναζητήσω, κάτι στράβωσε, θα επιχειρήσω και πάλι να το ζητήσω από την κυρία Φωτεινή Αγγελίδου. Ελπίζω να υπάρχει και να έχει την καλοσύνη να μου το δώσει.

Δε υπάρχει άλλη Πόλη με τέτοια ευρυχωρία, μοντέρνο σχεδιασμό, σωστή ρυμοτομία, όσο και να προσπάθησαν οι Δήμαρχοι που βασιλεύσαν δεν μπόρεσαν να την χαλάσουν.

Ψυχή λείπει αγαπητοί φίλοι, και άνθρωποι που να πονούν τον τόπο τους.

Επιμύθιον.

Κατά την γνώμη μου και διαβάζοντας τον χάρτη!

Στον σχεδιασμό, η μύτη, η βελόνα του διαβήτη μπήκε στον Ανθόκηπο!!!  Έτσι ονομάστηκε στο σχέδιο ο χώρος που φέρει τον  βλακώδη τίτλο Παλαιό πάρκο.

Ο Δημιουργός διέγραψε έναν κύκλο, αυτό το εύρος που κάλυψε είναι η Πτολεμαΐς.

Ο κεντρικότερος δρόμος είναι η Βασιλίσσης Σοφίας.

Και ακόμη ! είχαμε mall το 1930.

Ήταν η Παλαιή λαϊκή αγορά που κατέστρεψε ένας νυν Δήμαρχος Τότε μαζί με τον Μεθεπόμενο.

Η έλλειψις Παιδείας των Δημάρχων αυτά τα αποτελέσματα έχει.

Μου το έστειλε ο Νικόλαος κωτίδης

Βαδίζουμε στο σκοτάδι  αγαπητοί  φίλοι.

Δεν υπάρχει λύχνος ουδείς στον ουρανό, μια αδιαφορία βασιλεύει εις την Πόλιν, για το απόμακρο παρελθόν.

Κάθε Πόλη έχει την ιστορία της, το βιβλίο της  ή τα βιβλία της, στην Εορδαία δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνον οι θλιβεροί Δήμαρχοι που πέρασαν.

Πριν λίγο καιρό ξεκίνησα ένα αφιέρωμα για το Λουτρό (χαμάμ) που υπήρχε μέχρι αρχές του 1960, επί της οδού Μητροπολίτου Ιωακείμ και Ιμέρας.

Ο Εβλιγιά Τσελεμπή (τουρκ. Evliya Çelebi, αραβ. اوليا چلبي, Μ25 Μαρτίου 1611 - περίπου 1682 ^[11]) ήταν Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής. Κατά την περιήγηση του πριν 400 χρόνια ανέφερε την ύπαρξη κάποιου Λουτρού.

Εάν μιλάμε για το ίδιο, τότε γκρεμίσαμε μια ιστορία ίσως μισής χιλιετηρίδας, γκρεμίσαμε έναν Αρχαιολογικό χώρο ή στην καλύτερη περίπτωση τον αφήσαμε να γκρεμιστεί.

Άγιος Στέφανος!

Ναός Αγίου Στεφάνου. 1953  ξεκινά να Φτιάχνεται η νέα Εκκλησία, θεμελιώνεται και αποπερατώνεται  μετά σχεδόν 10 χρόνια.

Έως τότε, από την έλευση των Παππούδων μας λειτουργεί ο Ναός εντός του Τζαμιού.

Αναζήτησα φωτογραφίες δεν υπάρχουν πουθενά.

Μήπως υπάρχουν; Εάν υπάρχουν είναι καταχωνιασμένες σε σεντούκια που αν δεν ενδιαφερθεί ο Δήμαρχος να τις συλλέξει θα χαθούν.

Σπαράγματα σκαλίζω εδώ και πολύ καιρό, προσπαθώντας να βρω μια άκρη, την βρήκα σε μια πολύ αξιόλογη σελίδα στο FB η οποία ονομάζεται " Kayalar (Selanik) - Ptolemaida – Πτολεμαΐδα"  https://www.facebook.com/groups/809927146019854  δυστυχώς ο διαχειριστής την έχει κλειστή οπότε πρέπει να κάνετε αίτημα φιλίας.

Αγαπητοί φίλοι ο Μιναρές της σημερινής περιοχής του Αγίου Στεφάνου!!!!

Εδώ πρέπει να έχει γίνει η λήψις από το σημερινό πάρκο - Πλατεία Χρηστίδη, στην οποία γινόταν η Λαϊκή αγορά. Το κεντρικό θέμα είναι τα κανάτια, στο βάθος πεδίου ο Μιναρές και επίσης παρατηρούμε ενδιάμεσα κάποιες τούμπες. Ενδεχομένως με πολλές επιφυλάξεις να είναι καμίνια που ψήνονταν πάσης φύσεως κεραμικά (την άποψη κατέθεσε ο Νικόλαος Κωτίδης).

Δεύτερη Φωτογραφία

Εδώ έκανα ερώτημα!!!

Ακριβώς στο βάθος είναι το τζαμί, στην περιοχή της σημερινής Εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου, το πηγάδι σύμφωνα με μαρτυρίες βρίσκεται εκεί που είναι ο σημερινός Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Αυτή είναι η  απεικόνιση και του Τζαμιού που στεγαζόταν ο Ναός του Αγίου Στεφάνου που με την αποπεράτωση του Νέου Ναού γκρεμίστηκε.

Αυτό που βλέπουμε είναι ένα ορθογώνιο κτίριο, μάλλον με κεραμοσκεπή, εάν εικάσουμε ότι ο τοίχος του κτιρίου ανέρχεται σε ύψος περί τα 4 μέτρα και 1,5 μέτρο επιπρόσθετα η σκεπή, τότε το Μιναρές δίπλα του είναι περί τα 12-13 ή 14  μέτρα ύψος.

Ο Μιναρές είναι "προσκολλούμενος" με το Τζαμί και φυσικά θα γκρεμίστηκε με την ανταλλαγή του πληθυσμού.

Ο φίλος μου ο Καραπίντσιος Βασίλειος γνωστός από τον Σύλλογο Καρκινοπαθών, μου είπε πως στο χωριό του δέσανε με σκοινιά τον Μιναρέ και με αρκετά βόδια τον τράβηξαν να πέσει.

Κάπως έτσι έγινε και εδώ.

Διαβάζουμε απόσπασμα απο δημοσίευση μάλλον στο Ptolemeos.gr του συγκροτήματος του κυρίου Πουγαρίδη, αλλού το βρήκα, αλλά είμαι σίγουρος από εκεί έγινε η αντιγραφή.

Επιμέλεια: Θεόδωρος Κ. Πασσαλίδης

Αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ως γνωστόν ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων από τη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο εγκαταστάθηκε στην πόλη της Πτολεμαΐδας και στον ευρύτερο χώρο της Εορδαίας. Τα μέχρι τότε τούρκικα Καϊλάρια δεν διέθεταν κάποιον ορθόδοξο ναό επομένως τις λατρευτικές λειτουργίες των ορθοδόξων κάλυπταν τα οθωμανικά τζαμιά τα οποία υπήρχαν στην πόλη και μετατράπηκαν πρόχειρα σε ναούς. Ένα τέτοιο τζαμί υπήρχε στη θέση όπου σήμερα βρίσκεται ο ναός του αγίου Στεφάνου. Το κτίριο εκείνο διατηρήθηκε μέχρι το 1953 οπότε κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε νέος ναός. Από εκείνο το ναό (πρώην τζαμί) δεν μπόρεσα να εντοπίσω φωτογραφικό υλικό για το μεταγενέστερο όμως κτίριο υπάρχει μεγάλο υλικό στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Νικηφόρου Μανάδη με τίτλο “Ογδοντάχρονα και εικοσάχρονα Ι.Ν. Αγίου Στεφάνου και Οσίας Επιβατηνής Πτολεμαΐδας”, Πτολεμαΐδα, 2004.

Τα εγκαίνια του δεύτερου ναού πραγματοποιήθηκαν στις 5 Μαΐου του 1962 από τον Μητροπολίτη Βασίλειο. Στις 21 Αυγούστου του 1984 πάρθηκε απόφαση κατεδάφισης και αυτού του κτιρίου προκειμένου να κτιστεί στη θέση του μεγαλύτερος ναός που θα κάλυπτε τις ανάγκες του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού της πόλης. 

Η φωτογραφία ειναι από το Αρχείο του κυρίου Καζαντζή, που κάποια στιγμή, κάποια Δημοτική αρχή πρέπει να του δώσει το κλειδί της Πόλεως, ή τιμής ένεκεν ένα στεφάνι ελιάς! Κάτι πρέπει να του δώσει τέλος πάντων, καλύπτει το φωτογραφικό κενό της Ιστορίας της  Πόλεως  εξ ονόματος των Δημοτικών Αρχών που πετούν αετό.

http://tzokazan.blogspot.com/2012/12/23-6-2007.html

Προσέξτε αγαπητοί φίλοι την φωτογραφία στο Βάθος, είναι ανερμήνευτη! 1953, γίνεται η θεμελίωσις του Νέου Ναού και πίσω από το πλήθος βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Στεφάνου, ο στεγαζόμενος στο Τζαμί που βρήκαν οι Παπούδες μας.

Η συγγραφή αυτών των πραγμάτων απαιτεί πολύ κόπο και πολύ χρόνο.

Ο επί ματαίω γηράσας

Πολιτίδης χρήστος.

Το χαμάμ υπήρχε! Δεν πρόκειται για αποκυήματα φαντασιώσεων.

Επιστρέφουμε στην Πόλη με τους θλιβερούς Δημάρχους- εξαιρέσεις υπάρχουν, ασφαλώς.

Η Εορδαία ήτο καζάς, υποδιαίρεσις Διοικητική.

Καθόλου αμελητέα εις Δημογραφικό μέγεθος.

Διαβάζουμε

ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΪΛΑΡΙΩΝ (ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ)ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1913-1914

Τα Καϊλάρια1, η σημερινή Πτολεμαΐδα2, που γεωγραφικά ανήκει στη Δυτική Μακεδονία, επί τουρκοκρατίας ήταν η πρωτεύουσα του ομωνύμου καζά

και υπαγόταν στο σαντζάκι των Σερβίων3. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός

που υπερείχε αριθμητικά εγκαταστάθηκε στα Καϊλάρια επί σουλτάνου Μουράτ Α' (1362-1389) ή Βαγιαζίτ Α' (1389-1403) κατά τα τέλη του Μου αιώνος4. Ο Τούρκος περιηγητής και συγγραφέας του Που αιώνος Εβλιγιά Τσελεμπή στο έργο του Seyahatnâme (Ταξιδιωτικό) μας περιγράφει τα Καϊλάρια

ως εξής: Είναι, ενα χωριό μουσουλμανικό μέ διακόσια σπίτια, τζαμί, χάνι5 6,

λουτρό καί μερικά καταστήματα. Ό καδής? τον Τζονμά-Παζαρί μένει στό χωριό αυτό. Μας δίδει ακόμη πληροφορίες για τα γύρω χωριά Κουγκάλ Ομπασί, Σαλίποβα, Χασάν-Κιοϊ, και Ποκρεβενίκ. Αυτά είναι χωριά καθαρών Ελλήνων (Ρωμιών) άπιστων7. Στις αρχές του 20ού αιώνα ο μουσουλμανικός

πληθυσμός του καζά ανερχόταν σε 23.575 άτομα, ενώ ο ελληνικός σε 7.1908.

Ο D. Brancoff αναφέρει ότι την ίδια περίοδο ζούσαν Βούλγαροι σχισματικοί9

σε μερικά χωριά του δυτικού κυρίως τμήματος του καζά10. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του υποδιοικητή Καϊλαρίων προς τη Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης, με ημερομηνία 1 Φεβρουάριου 1923, στην περιφέρεια Καϊλαρίων ζούσαν

29.121 Τούρκοι, 6.270 Έλληνες, 4.800 Βουλγαροσλαβόφωνοι και 450 Ρουμανίζοντες11. Οι Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνταν κυρίως με την

κτηνοτροφία και τη γεωργία.

Κάπως έτσι ήταν και μέχρι πρότινος Πληθυσμιακά η Εορδαία, περί τις 50.000 σε πληθυσμό, βέβαια πριν εμφανιστεί ο χαλασοχώρης κύριος Μητσοτάκης και καταρρεύσει Δημογραφικά ολόκληρη η Περιοχή.

Η Εορδαία τότε ήτο Αγροτική περιοχή, χωρίς κάποια μεγάλα έργα που θα ήταν ορόσημο τοπικό.

Αυτά τα μικρού η μεσαίου μεγέθους καταγράφουμε.

Επί της Μητροπολίτου Ιωακείμ και Ίμερας υπήρχε ένα κτίριο, ιστορικό με Αρχαιολογική ενδεχομένως σημασία. Ίσως να μιλάμε για το ίδιο κτίριο που αναφέρει ο Εβλιγιά Τσελεμπή (τουρκ. Evliya Çelebi, αραβ. اوليا چلبي, Μ25 Μαρτίου 1611 - περίπου 1682 [11]) ήταν Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%AC_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AE

Το μέγεθος του στο χρόνο, παραμένει αδιευκρίνιστο, εικάζουμε μέχρι να εμφανιστούν περισσότερα στοιχεία. Η αναφορά του για ένα λουτρό είναι μια ενδειξη. Είναι αυτό όμως;

Έχω κάνει έρευνα ενδελεχή και ατελείωτη.

Ανασυνθέτω το παρελθόν μέσω θραυσμάτων , μου λείπουν κομμάτια μεγάλα.

Προχωρώ όμως.

Συνομίλησα με 30 και πλέον άτομα. Προσπαθώντας να αντλήσω πληροφορίες.

Είναι σίγουρο κάτι θα προσθέσω για τον επόμενο που θα ασχοληθεί.

Ξεπερνώ τις αφελείς απόψεις, πάντα βάζω σε κάθε συλλογισμό ένα ερώτημα, επί του θέματος όμως.

Υπάρχει μια φωτογραφία του 1908 όπου δημοσιεύτηκε στο ημερολόγιο των Θρακιωτών της Πόλεως.

Έχει αμφισβητηθεί, με διαφόρους τρόπους, από πολλούς Συμπολίτες μας.

Έχει επικυρωθεί όμως και από πολλούς.

Ας θεωρήσουμε ότι απεικονίζει τα λουτρά της Πτολεμαΐδας και δεν είναι από κάπου άλλου.

Τα δεδομένα: Δυο τρούλοι, η πρόσοψη δεν αμφισβητείται ήταν επί της Μητροπολίτου Ιωακείμ, το μέγεθος υπερέβαινε κατάτι τα 100 τμ.

Τα λουτρά (ενεργοποίησα και την μητέρα μου 90 ετών) δεν ήταν στην γωνία του δρόμου αλλά λιγακι πιο πίσω. Η συνέχεια τους ήταν η γωνία, η οποία ήταν αλάνα, τώρα είναι παιδική χαρά.

Η είσοδος ήτο επί της Μητροπολίτου Ιωακείμ.

Άλλο δεδομένο! τα θυμούνται οι:  O κύριος Κωτίδης, o οποίος είναι πανταχού παρών στην Πόλη με εξαιρετική μνήμη και ο κύριος Σπύρος Κωνσταντινίδης, επίσης και αυτός το ίδιο.

Και οι δύο σε μικρή ηλικία έπαιζαν στα χαλάσματα, 1962-63 ή 64 κάπου εκεί.

Άρα η κατάρευσις του κτιρίου έγινε προγενέστερα.

Ίσως κάπου στην μέση της δεκαετίας του 1950.

Επίσης είναι αμφίβολο εάν άνοιξαν μετά την κατοχή της Ελλάδος. Το πιο πιθανό ήτο να λειτουργούσαν τελευταία φορά στον Μεσοπόλεμο.

Οι τρούλοι βαριοί και ασυντήρητοι και φυσικά εάν διείσδυσαν νερά άρχισε η φθορά του οικοδομήματος, όλα έγιναν γρήγορα.

Παρατηρήσεις

Η κεντρική πόρτα εισόδου είναι στενή, ο λόγος είναι να εμποδίζονται οι θερμοδιαφυγές.

Το πάχος των τοίχων το διακρίνουμε στην φωτογραφία, πολύ μεγάλο, (εάν είναι αυτή, αν δεν είναι πάλι κάπως έτσι θα ήταν).

Πετρόχτιστη κατασκευή, έτσι ήταν και όλα τα αρχοντικά, αν συνυπολογίσουμε και το βάρος των θόλων τότε το πλάτος της τοιχοποιίας γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.

Πάνω στον θόλο υπάρχουν μικροί στρόγγυλοι κρύσταλοι, σαν να βύθισε πάνω στον τρούλο κάποιος πολλά μπουκάλια.

Τι εξυπηρετούσαν; Μα ασφαλώς την είσοδο του ήλιου καθόλη την διάρκεια της ημέρας εντός, χωρίς να υπάρχει ενόχληση για τους λουόμενους.

Αυτό το στοιχείο υπάρχει σε όλα τα χαμάμ της Ελλάδος.

Υπάρχει μια παρανόησις, ότι τα χαμάμ ήταν χώροι παρακμής.

Την παρακμή αντικρίζουμε μεταγενέστερα όταν εκδυτικοποιήθηκε η κοινωνία μας, βίαια και αφέθηκαν να γίνουν συντρίμμια.

Τα χαμάμ ήταν οι σύγχρονοι κινηματόγραφοι της εποχής. Χώροι μαγικοί.

Αρχαία Ελλάδα-Ρώμη-Κωνσταντινούπολη και φυσικά οι Τούρκοι.

Δεν ήταν στον Πολιτισμό των Οθωμανών, στην γενικότερη κουλτούρα και συμπεριφορά.

Υποκλάπηκαν όπως μυριάδες αλλά στοιχεία πολιτισμού από το Βυζάντιο.

Ήταν Χώροι εξαγνισμού του του κορμιού και της ψυχής

Χώροι ανατάσεως.

Υπέροχα διακοσμημένοι, πολλές φορές με εικονογραφίες τολμηρές.

Ήταν ανδρών και γυναικών ξεχωριστά, συνήθως όμως μόνον αντρών.

Ένα χαμάμ ήτο μια μικρή βιομηχανία (θα το αναλύσω στο τρίτο μέρος), ένας χώρος υπηρεσιών που έφερνε πολύ χρήμα. Κάτι σαν ένα μεγάλο μέσο παραγωγής της εποχής εκείνης.

Και βεβαία όποιος ήταν ιδιοκτήτης ανήκε στην εύπορη τάξη της εποχής.

Το εν λόγο χαμάμ της φωτογραφίας έχει αμφισβητεί πολλάκις .

Πρώτον για την επεξεργασία στο φώτοσοπ, αγαπητοί φίλοι χειρίζομαι 15 χρόνια το φώτοσοπ και νομίζω είμαστε λίγοι που το γνωρίζουμε τόσο καλά στην Εορδαία, η αλλοίωση του ουρανού δεν λέει απολύτως τίποτε.

Το κτίριο είναι ευκρινέστατο και αυτή είναι η ουσία.

Κάποιος φίλος στο fB το αμφισβήτησε λέγοντα ότι η έδραση των τρούλων δεν ήταν σε πολυγωνική μορφή όπως στην φωτογραφία.

Απαντώ, η φωτογραφία του 1908 σε σχέση με το 55 αφορά ένα εύρος χρόνου μισού Αιώνα! Όλα αλλάζουν.

Επίσης σκάλισα ατέλειωτες νύχτες το δίκτυο δεν μπόρεσα πουθενά να βρω αυτή την φωτογραφία.

Επειδή υπάρχει όμως η αμφισβήτηση την δέχομαι και βαδίζω τους συλλογισμούς μου πάνω της.

Θεωρούμε λοιπόν ότι κάπως έτσι είναι και επίσης η Δημόσια διαβούλευση ίσως ευασθητοποιήσει κάποιον και εμφανίσει κάποια φωτογραφία.

1963-64 λίγο επάνω λίγο κάτω, ο κ. Κωτίδης Νικόλαος είναι παιδί και παίζει στα χαλάσματα με τους φίλους του. Είναι ακριβώς μπροστά στο πατρικό του αυτή η κατασκευή.

Σπυρίδων Κωνσταντινίδης, το πατρικό του είναι στον Άγιο Στέφανο και αυτός παίζει με τους φίλους του στα χαλάσματα.

Επίσης, το πιο πιθανό είναι να κατέρευσε ο τρούλος από το βάρος  του οικοδομήματος.

Μετά κουταλιάστηκε από κάποια φαγάνα και χάθηκε μια ιστορία που κανείς δεν γνωρίζει πόσο πίσω βάδισε στον χρόνο.

Αν υπήρχε σήμερα, θα ήταν η ατραξιόν της περιοχής μας, ίσως και Αρχαιολογικός χώρος μεγάλης επισκεψιμότητος που θα έβαζε χρήματα στα ταμεία  πολλών επαγγελμάτων (ξενοδόχων, ταβερνιάρηδων, καφετζήδων κλπ

Δυστυχώς η Πόλις ήτο ζαλισμένη από την ένδεια και από του Δημάρχους της. Υπήρξαν και λαμπρές εξαιρέσεις Δημάρχων σ' αυτό θα επανέλθω κάποια στιγμή.

Μέσα στις μνήμες του κυρίου Κωνσταντινίδη, υπάρχουν και κάτι κολονάκια μέσα στα χαλάσματα μάλλον αρκετά σε αριθμό. Τι εξυπηρετούσαν;

Τέλος του δευτέρου μέρους.

Υπόσχομαι και τρίτο με περισσότερα στοιχεία!

Υπάρχει μια σελίδα στο fb που αφορά το σκοτεινό παρελθόν της Πτολεμαΐδος, η οποία κάνει προσπάθειες να το ανασυνθέσει.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα για όποιους ασχολούνται με την Ιστορία της Πόλεως (Kayalar (Selanik) - Ptolemaida - Πτολεμαΐδος). Από ότι φαίνεται θα επανέλθω πολλές φορές εδώ!

Την σελίδα μου την γνωστοποίησε ο Κωτίδης Νικόλαος. Είναι κλειστός χώρος πρέπει να κάνετε αίτημα φιλίας.

Τράβηξα ένα ποίημα από αυτήν, το οποίο είναι τουλάχιστον 100 - 130 Ετών, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν την εμμονή μου με τον Ποιητικό Λόγο.

Είναι στην Τουρκική  γλώσσα και μεταφρασμένο στην Ελληνική. Η ποίησις δεν μεταφράζεται, οι απόπειρες συνιστούν την Δεύτερη Γραφή (κατά τον Ελύτη).  Φαντάζομαι έχει ελλείψεις η μετάφραση. θέλω να καταγράψω ότι είναι Λαϊκότροπη ποίηση και επίσης θα υπήρχαν και άλλες στροφές.

Την Φωτογραφία μου την έστειλε (παρενέβην ο κ. Νικόλαος Κωτίδης) κύριος Νικόλαος Μητσάλης.

Πρωταγωνιστές του καρέ είναι: Ο Διδάσκαλος Ματζαβίνος, δεν αναφέρεται το μικρό του όνομα. Επίσης ο Μάγειρας και οι μαθητές Μωραΐτης, Μπόζιας, Παπαδιάκος και φυσικά ο κ. Μητσάλης.

Η φωτογραφία είναι του 1964.

Την περίοδο εκείνη υπάρχει συσσίτιο στα σχολεία, προϊόν της Καταραμένης φτώχειας που υπήρχε.

Με βάση τα λεγόμενα του κυρίου Μητσαλη, μια ημέρα υπήρχε γάλα (σκόνη), την άλλη τσάι και την τρίτη γκούντα ολλανδικό με ψωμί και φυσικά γαλέτες.

Μαύρες εποχές, δύσκολα χρόνια και οι πόροι πενιχροί.

Επίσης τα κεφάλια είναι κουρεμένα γουλί, όλα αυτά προϊόν των υγειονομικών κανόνων της εποχής (έξαρση ψείρας) και φυσικά της ψύχωσης σε βαθμό υστερίας που υπήρχε στο στρατιωτικό Κράτος για την αγωγή των νέων.

Υ.Γ.

Σας παρακαλώ κλέψτε την φωτογραφία. Δεν την κακοποιώ βάζοντας επισήμανση τίτλου ιδιοκτησίας.

Ανήκει εις όλους τους ενδιαφερομένους. Δείτε την, διακινείστε την.

Πρωτοβουλία του Γιανακιτσίδη Ευστάθιου για δημιουργία Eπιτροπής Yπερασπίσεως της Δημοκρατικής ομαλότητος

Συνυπογράφουν:

Και μάλιστα δημοσιευμένο σε ένα Συντηρητικό έντυπο!!!!!

Είναι μια ιστορία που όλοι την έχουμε ακούσει στην περιοχή μας.

Από μικρό παιδί θυμάμαι να συζητιέται. Με ψιθύρους, σε παρέες, σε καφενεία, ποτέ όμως Δημόσια. Η πραγματικότης εμπλεκόταν με μυθεύματα χωρίς να βγαίνει άκρη.

Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχει κάποιο γραπτό κείμενο, ντοκουμέντο ηχητικό ή τηλεοπτικό που να δίδει κάποια μαρτυρία.

Αυτά που αφηγούμαι είναι η Ιστορία της Πόλεως μαζί με την ιστορία του Αριστερού κινήματος και οφείλουμε να την διασώσουμε.

Πήρα την πρωτοβουλία λοιπόν να ανοίξω το θέμα σε μια ανοιχτή Δημόσια διαβούλευση,

Όποιος γνωρίζει κάτι θα τον παρακαλούσα να το καταθέσει, να συμπληρώσει ή να αναιρέσει τα γραφόμενα μου.

Μίλησα με πολύ κόσμο, αλλά οι κύριες πηγές είναι:

Ο κύριος Σάκης Καδόγλου, Ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στην περιοχή μας, με ιδιαίτερη ιστορική και πολιτική συγκρότηση.

Ο κύριος Κωτίδης Νικόλαος, αρθρογράφος και ενεργός πολίτης της Εορδαίας, με εκπληκτικές γνώσεις για την ιστορία της Περιοχής.

Ο κύριος Βαφειάδης Ανέστης (θείος μου) παλαιός εργοδηγός των βαρέων οχημάτων της ΔΕΗ, ήτο ο παλαιότερος και ίσως ικανότερος των χειριστών (ας με συγχωρέσουν οι συνάδελφοι του, ο υπερθετικός βαθμός ελπίζω να μην ενοχλεί) .

Η κυριότερη πηγή όμως είναι ο Αεικίνητος Κωνσταντινίδης Σπύρος.

Όλοι τον γνωρίζουν, πρωτοπόρος επαγγελματίας φωτογράφος άλλοτε και πρωτεργάτης του Ευρύτερου Αριστερού Κινήματος της Πόλεως.

1967 λοιπόν στην Εορδαία. Μια περίοδος με έντονη πολιτική αστάθεια.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ήταν κυνηγημένο και επικηρυγμένο, τα στελέχη του τελούσαν υπό συνεχή διωγμό από το ακροδεξιό παρακράτος.

Ο φόβος συνεχής και έντονος για ανατροπή της ψαλιδισμένης Δημοκρατίας!

Υπάρχει μια έντονη διαπάλη ανάμεσα στο χουντοβασιλικό μπλοκ για την Νομή της εξουσίας.

Η αριστερά μέσω της έκφρασης, της Ενωμένης Δημοκρατικής Αριστεράς προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της. Οι διωγμοί και οι εκβιασμοί είναι καθημερινοί, το παρακράτος βρίσκεται πίσω από το Νόμιμο κράτος και επί της ουσίας κάνει κουμάντο στην Χώρα.

Υπάρχει μια ψύχωση και ένα αντικομουνιστικό κλίμα διοχετευμένο από τις Μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Χαφιέδες υπάρχουν και διεισδύουν παντού.

Το ίδιο και στην Εορδαία το 1967.

Εμφανίζεται 3-4 χρόνια πριν (ο χρόνος με ερωτηματικό) στην Εορδαίας ο Ν…ς και μάλιστα με συστάσεις του κόμματος γεφυρώνεται επαφή με τα τοπικά στελέχη της ΕΔΑ Εορδαίας.

Τα γραφεία της ΕΔΑ βρίσκονται στο Παραδοσιακό σπίτι του κυρίου Κωτίδη, επί της οδού Πτολεμαίων 3, κολλητά με το σινεμά Ζωρζ..

Τα ενοικιαζόμενα γραφεία της ΕΔΑ είναι κάτω. Ο κύριος Νικόλαος Κωτίδης την περίοδο εκείνη είναι παιδί.

Γραμματεύς στην οργάνωση είναι ο κύριος Κυριακίδης Γεώργιος από την Άρδασσα, Πρόεδρος της Νεολαίας Λαμπράκη στην Εορδαία είναι ο Σούλης Δημάκης. Τον τελευταίο έχρισε ο Μίκης Θεοδωράκης όταν παρευρέθηκε στην Ποντοκώμη την Περίοδο εκείνη.

Εμφανίζεται λοιπόν ο Ν…ς και πιάνει εργασία στην ΛΙΠΤΟΛ ως ηλεκτρολόγος. Κάποια στιγμή διετέλεσε και γραμματέας στην οργάνωση, αυτό το θέτω με κάποιο ερωτηματικό.

Είναι άνθρωπος υπερδραστήριος, αεικίνητος, μιλάει αεράτα και ανοιχτά για θέματα που άλλοι φοβούνται να ομιλήσουν Δημόσια.

Κάνει ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις σε σπίτια στα χωριά, είναι η περίοδος που συντελείται εξηλεκτρισμός στην Χώρα.

Επίσης έχει και μια επιχείρηση με ηλεκτρικά απέναντι από το Ζαχαροπλαστείο Ρωξάνη, στην Αγία Τριάδα, κάπου μέσα στην στοά. Δίπλα έχει μαγαζί και ο παππούς του κυρίου Σπύρου Κωνσταντινίδη.

Είναι πανταχού παρών αυτός ο άνθρωπος και χαίρει της εμπιστοσύνης των στελεχών της Οργάνωσης.

Φυσικά έχει πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα της ΕΔΑ Εορδαίας.

Επίσης στις εκλογές του Εργατικού Κέντρου αναμιγνύεται έντονα και βοηθά στο να εκλεγεί ο από κοινού εκπρόσωπος της ΕΔΑ με την Ένωση κέντρου.

21 Απριλίου 1967 γίνεται το πραξικόπημα, μέσα στην πρώτη εβδομάδα συνελήφθηκαν σχεδόν όλα τα ενεργά μέλη της ΕΔΑ, 42 στον αριθμό, μεταφερθήκαν στο Δεύτερο Δημοτικό σχολείο και από εκεί με ρέο στον Βόλο και μετέπειτα στα ξερονήσια για αναμόρφωση, μέσα στους συλληφθέντες είναι και ο πατέρας του κυρίου Σπύρου Κωνσταντινίδη.

Αξιωματικός την περίοδο εκείνη στην Αστυνομία είναι ο Σταματόπουλος, επίσης υπηρετεί ως χαμηλόβαθμος κάποιος Σταμάτης, ο οποίος είχε αντικομουνιστική ψύχωση και εκμεταλλευόμενος την εξουσία που του παρείχε η θέση του δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε οικογένειες αριστερών. Φρούραρχος της περιοχής ήταν κάποιος Φατούσης.

Στην εξορία αναρωτιούνται όλοι που είναι ο Ν….ς. Δεν υπάρχει πουθενά, τότε καταλαβαίνουν ότι υπήρχε παγίδα και ότι ήταν χαφιές στην οργάνωση.

Αυτός ο κύριος αφού εξαφανίστηκε, ξαναεμφανίζεται στην Γερμανία. Στην οποία υπήρχε έντονη αντιδικτατορική δράση και  ένα μεγάλο κίνημα εκεί.

Εμφανιζεται με το ρόλο του χαφιέ πάλι. Έχει σταλεί το μήνυμα από τον παράνομο μηχανισμό στις οργανώσεις της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΠΑΚ στην Γερμανία, εντοπίζεται εκεί και τον απειλούν να τον σκοτώσουν. Εγκαταλείπει την Γερμανία και τα ίχνη του χάνονται.

Υπάρχουν μαρτυρίες πάνω από δύο ότι εθεάθη στην Αθήνα με στολή μετά την χούντα.

Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία ότι γνωστός μαθηματικός της Πόλεως τον αναγνώρισε στην Θεσσαλονίκη πάλι με την στολή υψηλόβαθμου αξιωματικού. Δεν είναι δυνατό να επιβεβαιωθεί προς το παρόν το τελευταίο.

Επίσης να το αναφέρω και αυτό, εκείνη την ημέρα της 21^ης Απριλίου ο κύριος Κωνσταντινίδης ήταν παιδί του Δημοτικού και αφού οι δάσκαλοι τους έδιωξαν από το σχολείο, περνώντας από τα γραφεία της ΕΔΑ είδε την πόρτα σπασμένη και ανακατωσούρα εντός, όπως διερχόταν τον δρόμο για να επιστρέψει σπίτι του.

Η ιστορία είναι αυτή, έχει Πολλά κενά ίσως και αρκετές αντιφάσεις, αλλά σε γενικές γραμμές έτσι έγιναν τα γεγονότα.

Ότι έγινε στην Εορδαία, συνέβη εις όλη την Ελλάδα.

Οι χαφιέδες ήταν παντού και το παρακράτος επί της ουσία κυβερνούσε. Συμμορίες οικειοποιούνταν το Εθνόσημο.

Δεν είναι τυχαίο που και ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος αναρωτήθηκε "Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο".

Κύκλιον έπος

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί έμεινε στην αφάνεια αυτή η ιστορία και ζυμωνόταν μέσα σε στεγανά παρεών.

Ήταν ο φόβος αγαπητοί φίλοι!!! Το 1979 σε Εκδήλωση της ΚΝΕ που έγινε σε μια αλάνα κολλητά με το σινεμά Ζωρζ παίχτηκε ένα θεατρικό του Μπρεχτ, στην γωνία στο περίπτερο ήταν στημένος ένας λεβέντης με πέτσινο μαύρο μακρύ παλτό (ήταν και αρχές καλοκαιριού με ανεβασμένη ζέστη) το οποίο κατέβαινε πιο κάτω από τα γόνατα και ρεπούμπλικα καπέλο κατεβασμένο στα μάτια και μαύρο γυαλί. Εάν δεν ήταν πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι γελοιογραφία, μίκυ μάους χαφιέ.

Ο κύριος Κωνσταντινίδης έβαλε την ιδέα για μια ανοιχτή εκδήλωση, τιμής ένεκεν στην "κενή ιστορίας της Πόλεως" αλλά και στους 42 Συμπολίτες μας που τράβηξαν τα πάντα!

Πολιτίδης Χρήστος

Σταχυολογώντας στο FB, στην σελίδα Εορδαία: "Χθές και σήμερα" σε αναρτηθέν δημοσίευμα έγινε χαμός. https://www.facebook.com/groups/1485082808484328

Μπαίνω και εγώ στην Δημόσια διαβούλευση λοιπόν! Οι Δήμαρχοι μας είναι αδιάφοροι για την Ιστορία της Πόλεως! Την καταγράφουμε οι Πολίτες με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε... Διαβάζουμε λοιπόν σε αναρτηση στο FB.

Panagiotis S.....s

Tasa S....

-Πτολεμαΐς  1967  

Σχόλιον-"Εορδαία-Η φωνή των Συμπολιτών μας στο FB"

Αγαπητοί φίλοι! Η Ανάρτησις, την οποία αλίευσα είναι της κυρίας Εύης Κοβάτση. Είναι πολύ αξιόλογη η γραφή σε ένα ιστορικό θέμα, που το σηκώνουμε οι Ιδιώτες, ανιδιοτελώς, οι επικαθίμενοι χρονικά Δήμαρχοι της Πόλεως την αγνοούν, εμείς την γράφουμε διότι ένας Λαός χωρίς Ιστορία δεν έχει Μέλλον και είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει το στρεβλό παρελθόν του.

Το θέμα με είχε απασχολήσει και εμένα πρίν 20 ημέρες περίπου, βρήκα ένα χάρτη του 1913 με τα Τουρκικά οικωνύμια τα οποία τα μετέφερα στην σημερινή εκδοχή τους, ο αριθμός τους ήτο 41, η κυρία Κοβάτση παραθέτει ντοκουμέντο για 43, είναι από την εφημερίδα Επαρχιακή Φωνή και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αμφισβητήσεως, τον παραθέτω τον χάρτη κάτω από το άρθρο της κυρίας Κοβάτση και την ευχαριστώ για την άδεια της αναδημοσιεύσεως.

Εύη Κοβάτση

Παράδειγμα, στη Δρυάνιστα Κατερίνης (Μοσχοπόταμος), από τα μέσα του 19ου αιώνα ήταν γνωστός ο λιγνίτης. Γι αυτό, ο σουλτάνος  Αβδουλ Αζιζ το 1865, παραχώρησε την περιοχή στον αντιβασιλέα της Αιγύπτου, Χεδιβη. Αυτός διενήργησε έρευνα με τον Άγγλο μεταλειολόγο Fryar. Τα αποτελέσματά ήταν θετικά. Τα λιγνιτωρυχεία Δρυάνιστας έκλεισαν το 1990, είχαν αρκετούς εκμισθωτές τα επόμενα χρόνια. 

Εδώ συνεχίζω εγώ (Πολιτίδης Χρήστος) σε ένα άρθρο που ανάρτησα πριν λίγες ημέρες, σύμφωνα με την δημοσίευση της κυρίας Κοβάτση μου λείπουν δύο χωριά!!! Θα τα βρούμε ποια είναι.

Η Εορδαία 1913 είχε 41 Χωριά. Στην πορεία πολλά εξ αυτών βέθηκαν στον Δήμο Κοζάνης (προσφυγικός Πληθυσμός) και ορισμένα σε όμορους Νομούς, δυστυχώς δεν είχαμε ανθρώπους να στηρίξουν την Περιοχή μας.