Δυο χρυσά το κορίτσι μας Βασιλική Χαϊτίδου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου εχθές 26.6.22 στο Εθνικό Καυτανζόγλειο Στάδιο Θεσσαλονίκης.... (άλμα εις μήκος 6:47 m). Τρελαμένη όλη η οικογένεια...απερίγραπτα συναισθήματα!!! Ευχαριστούμε από καρδιάς τον προπονητή μας κ.Στυλιανίδη, την έφορο του ΠΑΟΚ κ.Κεραμιδά, όλους που στηρίζουν το παιδί μας στον αγώνα του. Μας συγκίνησε και η παρουσία του πρώτου μας προπονητή και συμπατριώτη μας κ.Ανθούλη, που ήρθε να καμαρώσει το βλαστάρι του...Να είσαι γερή κούκλα μου, να πετύχεις κάθε σου βήμα. Ελλάδα και κυρίως η κάθε τοπική κοινωνία... "ΑΓΑΠΗΣΕ" επιτέλους και στήριξε τα παιδιά σου!!! Το μέλλον τους ανήκει!
Πρωτεργάτη του Συλλόγου Καρκινοπαθών και του αναπηρικού κινήματος της περιοχής μας.
Ήτο Δημόσιο πρόσωπο.
Η σημαντική Δράση του είχε μεγάλες επιτυχίες, ανέδειξε το Σύλλογο ως Γραμματεύς και αργότερα ως Πρόεδρος με πλήθος παρεμβάσεων, επίσης συνέβαλε στην επέκταση του Νοσοκομείου (με τη Νέα πτέρυγα) και στην υποσχόμενη προς Δημιουργία (με παρέμβαση του, μαζί με τον Καραπίντσιο Βασίλειο) «Διεύθυνση Ογκολογικού Τομέα ή πιο απλά Ογκολογικής Κλινικής», που οι μετέπειτα φοβισμένοι αρνούνται να μιλήσουν ως σήμερα, να μην είμαι άδικος όμως, ίσως δεν κατανοούν αυτές τις στοιχειώδεις έννοιες, το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.
Στη δεκαετή δράση του, στον Υγειονομικό Χάρτη της περιοχής μας, για πρώτη φορά ένωσαν τις δυνάμεις τους (με πρωτοβουλία του Συλλόγου Καρκινοπαθών) οι Υγειονομικοί Σύλλογοι και ειδικά στο θέμα του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου.
Έτσι άνοιξε ο Δημόσιος διάλογος και το Δημόσιο Βήμα για πληθώρα εκδηλώσεων, εντός και εκτός του Συλλόγου.
Είχε Τελειώσει Πολιτικός Μηχανικός στην "Αγγλία", στις αρχές του 1980 (εξωστρέφεια της Πόλεως).
Η Πτολεμαΐς ήτο τότε επαρχία, με έντονη την καθυστέρηση στην πνευματική και Πολιτιστική της διάσταση, έγινε κοινωνός νέων πραγμάτων που είδε, κοινωνικοποιήθηκε και τα συνέλεξε ως μέλισσα εκεί.
Ήταν πολύ έντονη η αντίθεση τότε, μεταξύ Επαρχιωτισμού και Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Αυτά που κυριαρχούσαν εις την Πόλιν ήταν: Συντηρητισμός, οριοθετημένη κοινωνία, ασφυκτική κατάστασις, αστυνομευμένο περιιβάλλον, μετά ήρθαν η ευμάρεια, οι αχαλίνωτοι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, η πολιτιστική ασκήμια και τέλος η πτώσις.
Το ζόρι έφερε και την ανθοφορούσα άνοιξη, με ρέοντα Νεολαιίστικα ρεύματα εντός της κοινωνίας, τις μεγάλες παρέες και τις Συλλογικότητες.
Ήτο μια περίεργη εποχή, στις Μητροπόλεις του Δυτικού κόσμου, αναδύονταν νέα Μουσικά ακούσματα, νέες ιδέες, προοδευτικά ρεύματα σκέψης, όλα αυτά τα έφερε μαζί του στον Επαρχιωτισμό της Εορδαίας.
Η μουσική έκφραση της ρηξικέλευθης κοινωνικής κριτικής και αμφισβήτησης, παράγονταν στα Μητροπολιτικά κέντρα του Δυτικού Κόσμου.
Ήμασταν μικρότεροι, δεν τον γνώριζα τότε, όμως θυμάμαι τον Τ… μιλούσε με περηφάνια για αυτόν.
Ήταν άνθρωπος με προσωπικότητα που μαγνήτιζε, με άνεση λόγου, με πνευματική συγκρότηση και μια χολιγουντιανή αρχοντιά James Stewart στο φιλμ του Χίτσκοκ "Vertigo 1958" που αισθανόσουν να συμμετέχεις μέσα της, στις συναλλαγές μαζί του,
Είχε ανεξάντλητο κατάλογο γνωστών, τεράστιο κύκλο φίλων και ένα ιδιότυπο χιούμορ με βρετανικές καταβολές….
Το μνημόσυνο του θα γίνει στις 19 Ιουνίου.
Στην Εκκλησία Αγίου Ιωάννη και μετά θα επακολουθήσει δεξίωση στο «Χαγιάτι»
Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο, τόσο στο κίνημα των Υγειονομικών Συλλόγων της Πόλεως όσο και σε ένα ευρύ πλειοψηφικό ρεύμα πολιτών που εύρισκαν δίπλα του απάγκιο και λιμάνι.
Εκείνο το ακαθόριστο βλέμμα με την εκλεπτυσμένη ειρωνική διάθεση και τα θερμά γκρίζο – κυανά μάτια του είναι μπροστά μας, συνεχώς!
Αχνό φεγγάρι απ’ άκρη σ’ άκρη, άτι από σύννεφα γαλήνια και η σταχτιά του ονείρου αρένα με τις ιτιές γύρω γύρω.
Δε θέλω να το βλέπω!
Η θύμησή μου καίγεται! Μηνύστε το στα γιασεμιά με την αέρινη ασπράδα.
Από την πίσω πύλη (την μεγάλη) και αν απομακρυνθείτε περί τα 60-70 μέτρα στην Παυλίδη – Αδαμοπούλου και κοιτάξετε την αριστερή πλευρά θα καταλάβετε τι εννοώ
Υπάρχει απόκλιση της (νοητής) κατακορύφου.
Την παρατηρώ πολλά χρόνια, αλλά νομίζω έχει διευρυνθεί.
Το θέτω ως Δημόσιο ερώτημα, επώνυμα, ομιλώ εξ ονόματός μου και αναλαμβάνω την ευθύνη των όσων αναφέρω.
Ερώτημα θέτω, υπέπεσε στην αντίληψίν μου, ελπίζω να σφάλλω, αλλά πρέπει να διερευνηθεί.
Οπτικά φαίνεται να είναι μεγάλη η κλίσις.
Με ένα αλφάδι λέιζερ είναι πολύ εύκολο να εξακριβωθεί.
Επίσης στο σημείο που υπάρχει η κλίσις του κτιρίου υπάρχει ένα πεύκο, παραθέτω φωτογραφίες, εάν παρατηρήσετε υπάρχει παραμόρφωση και μετατόπιση του εδάφους.
Απευθύνομαι στον Πρώτο τη τάξει:
Το Δήμαρχο.
Τον δεύτερο τη τάξει, τον Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητος.
Και ασφαλώς, προς την καθ’ ύλην αρμόδια, την κυρία Φωτεινή Αγγελίδου.
Ας γίνει ένας έλεγχος, κατά την γνώμη μου είναι πολύ σοβαρό το θέμα.
Ελπίζω να σφάλλω, είμαι σωματοποιημένος με αυτό το χώρο της Πόλεως, όπως και χιλιάδες Συμπολίτες μου.
Υ.Γ.
Από την αντίθετη πλευρά του κτιρίου δεν παρατηρείται κάτι ανάλογο. Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1932 με πολλές καθυστερήσεις και ο δεύτερος όροφος την 10ετία του 1960, η κεραμοσκεπή μπήκε στο μέσον της δεκαετίας του 1970. Να πρόκειται περί αρχικού κατασκευαστικού λάθους ή τεχνικής αστοχίας είναι ένα ενδεχόμενο που το απορρίπτω (εάν πράγματι έχει πάρει κλίση).
Ακόμη μια πονεμένη, δακρύβρεχτη ιστορία της Πόλεως μας.
Παρατημένο και αυτό στη μοίρα του, όμως αρνείται να πέσει.
Διαχρονική αυτή η παλαβομάρα της Πόλεως, να έχουμε θησαυρούς που θα αναδείξουν και θα καλλωπίσουν την Πόλη και να τους αγνοούμε.
Αναζήτησα πηγές διά την ιστορία του οικήματος.
Είναι δυστυχώς προφορικές και ως μαρτυρίες δεν συνιστούν ιστορία, απλά την βοηθούν να γραφεί.
Πριν ένα μήνα, στο τσιμεντοπλιθένιο τοίχο του αυλόγυρου που εντός του ήταν μια πραγματική ζούγκλα, υπήρχαν εργάτες που καθάριζαν τα πάνω από 2,5 μέτρα αγριόχορτα...
Είδα ανοιχτή την πόρτα, πλησίασα και ρώτησα εάν είναι από τον Δήμο Εορδαίας.
Μου απήντησαν ότι εξουσιοδοτηθήκαν από τον ιδιόκτητη (κάτοικο Αθηνών).
Χθες το πρωί, στις 8, υπήρχε συνεργείο, φαγάνα και ο Αντιδήμαρχος της Πόλεως.
Ο μισός εξωτερικός τοίχος ήτο κατεδαφισμένος και ενεργούσε η φαγάνα.
Ρώτησα εάν προτίθενται να το κατεδαφιζόσουν και απήντησαν ότι κάνουν μόνο εργασίες καθαριότητος (μετά από 30 χρόνια για πρώτη φορά)..
Είναι ιδιαίτερο οίκημα, μεικτής Αρχιτεκτονικής.
Κυριαρχούν στοιχεία νεοκλασικισμού αλλά υπάρχει μίξη.
Όπως θα δείτε τις φωτογραφίες η υπόγεια - υπέργεια βάση είναι ακριβώς μα ακριβώς ίδια με αυτή του Πέτρινου Σχολείου.
Υπάρχει λιθοδομή, στις γωνίες με ορθογωνισμένους λίθους και ενδιάμεσα ακανόνιστους.
Υπάρχει όπως στο Πέτρινο Σχολείο ημιυπόγειο, το οποίο εξυπηρετούσε ανάγκες κελαριού.
Και παράθυρα να αερίζεται με κάγκελα για ασφάλεια.
Στο 1 μέτρο ύψος βλέπουμε μια κεντρική σκάλα με σκαλοπάτια, είναι διώροφο με επιπλέον το ημιυπόγειο, στο κεντρικό σημείο του δευτέρου ορόφου υπάρχει διαλυμένο ένα μπαλκόνι.
Ο δεύτερος όροφος είναι σοφίτα και η στέγη έχει πολύ μεγάλη κλίση διά τα δεδομένα της Ελλάδος που ξενίζει, φυσικά η κλίση θα δόθηκε για την αποφυγή συγκέντρωσης χιονιών, αλλά αρχιτεκτονικά δεν συνηθιζόταν στην περιοχή μας....
Μάλλον υπήρχε εσωτερική ξύλινη σκάλα ανόδου στον δεύτερο όροφο.
Τα παράθυρα όπως βλέπουμε είναι άνω των δύο μέτρων σε ύψος και επίσης έχουν γίνει προσθήκες στο ακίνητο αρκετές και μάλιστα με μπετό.
Το οίκημα είναι τραβηγμένο πολλά μέτρα εντός του οικοπέδου και σίγουρα το εμπρόσθιο τμήμα ήτο ανθόκηπος, μάλιστα σεβαστού μεγέθους, ακριβώς στο κέντρο της Πόλεως.
Αν ενθυμούμαι καλά υπήρχε και πηγάδι πίσω.
Η μίξη αρχιτεκτονικών στοιχείων συνιστά θέμα προβληματισμού.
Ο "Ιατρός" Ευαγγελίδης ήτο ίσως ο μόνος (ενδεχομένως να υπήρχαν και ένας δύο ακόμη) στην Πόλη μετά την κατοχή, ασκούσε καθήκοντα γενικού Ιατρού και Μάμου.
Ο πατήρ του Βασιλείου Σωτηρόπουλου την περίοδο του εμφυλίου κατοικούσε δίπλα σε αυτό το οίκημα.
Σύμφωνα με μαρτυρία του, το ακίνητο ήτο εντυπωσιακό αλλά και εκείνη την περίοδο έδειχνε παλαιό.
Ο Ιατρός ήτο ο δεύτερος ιδιοκτήτης, το ακίνητο ήρθε στην κατοχή του από αγοροπωλησία.
Μάλλον η κατασκευή συνετελέσθη αμέσως μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Τα τούβλα που ανεγέρθη το κτίριο είναι "τα γεμάτα κόκκινα", υπήρχαν πολλές κατασκευές στην Εορδαία.
Να αναφέρουμε στη στοά Τόττη – Ντόλια, ο ψηλός εκείνος τοίχος, που στην ποδιά του υπάρχει κλαμπ χτίσθηκε με τέτοια τούβλα στη 10ετία του 1930, από την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών.
Επίσης σύμφωνα με μαρτυρία 90ντάχρονης, ο Ιατρός Ευαγγελίδης ήτο νυμφευμένος με καλλονή της Οικογενείας Χρηστίδη (παλαιού Δημάρχου).
Το Αρχοντικό όπως θα δείτε είναι εντυπωσιακό, χρίζει επισκευής και όχι κατεδαφίσεως.
Οφείλει να το χαρακτηρίσει διατηρητέο ο Δήμος (καλά, εντάξει, σωθήκαμε), το ιδιοκτησιακό του καθεστώς είναι ένα θέμα όχι ανυπέρβλητο.
Επίσης σε πρόγραμμα πριν 1-2 μηνών για την αξιοποίηση παλαιών διατηρητέων ακίνητων με χρηματοδοτήσεις γενναίες, ο Δήμος Εορδαίας δεν έκανε καμία μα καμία κίνηση.
Οι άλλες πόλεις δραστηριοποιούνται, παίρνουν χρήματα και εμείς κοιτάζουμε το Δήμαρχο που κοιτάζει μακάριος τον ουρανό!!!!
Το σπίτι διασώζεται και μπορεί να επανέλθει στην αρχική του μορφή.
Ο Φώτο-Μήτσος (Παπαδόπουλος Δημήτρης) ήταν ένας από τους φωτογράφους της Πτολεμαΐδας, γνωστός όχι μόνο με αυτή του της ιδιότητα, αλλά και με αυτή του λυριτζή. Βραβευμένος για την προσφορά του στην ποντιακή μούσα, καλλιτέχνης φωτογράφος, άφησε το στίγμα του στα Καϊλάρια. Κομμάτι από το φωτογραφικό του έργο με πορτραίτα και εικόνες από την πόλη, την καθημερνή ζωή θα παρουσιάσω από αυτή την φιλόξενη ιστοσελίδα.
Καλησπέρα! Τελικά, μας αρέσει να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Το κάνουμε χαρακίρι ( είδος αυτοχειρίας).. να παρουσιάζεται ως δεύτερη ευκαιρία, στον ΑΗΣ Καρδιάς αναφέρομαι..
Μόνο να σας επισημάνω, τι σημαίνουν τα αρχικά ΣΗΘΥΑ (Μονάδα Συμπαραγωγής Ηλεκτρισμού και Θερμότητας Υψηλής Απόδοσης), φυσικό αέριο + ηλεκτρομπόιλερ κτλ. Για την ώρα δεινοπαθούμε με τους λογαριασμούς ΔΕΗ, μεθαύριο κ για την τηλεθέρανση.
Αλλά ο πρωθυπουργός έδωσε τη λύση.
Τώρα το θέρος ολιστική ζωή και από τέλος Αυγούστου, θα μας προτείνει μεθόδους εξαΰλωσης.
Σε δύσκολες παγκόσμιες συνθήκες, η μόνη επιλογή θα έπρεπε να είναι το Εθνικό και Κοινωνικό συμφέρον.
Ο λιγνίτης, το 3ο σε θερμική αξία από τα 4, είδη γαιάνθρακα, σχηματίστηκε στον Ελλαδικό χώρο πριν 60 εκ. χρόνια.
Στη λεκάνη Φλώρινας, Αμυνταίου, Πτολεμαΐδας υπάρχουν αποθέματα 2.343 δισεκατομμύρια.τονοι. Στη Δράμα 900 εκ. Τονοι, στην Ελασσόνα 169 εκ. Κ στη Μεγαλόπολη 259 εκ.
Επειδή, επί του θέματος, πρόσφατα είχα μια συζήτηση, θα πω λίγα για τη θερμική του αξία. Ο λιγνίτης έχει 3 ως 7 φορές λιγότερη θερμική αξία από τον λιθάνθρακα. Και πάνω από 10 φορές από το πετρέλαιο. Υπάρχουν, όμως, ικανοποιητικα κοιτάσματα.
Η θερμική αξία των δικών μας κοιτασμάτων είναι η εξής: 1800 ως 2300 θερμίδες της Φλώρινας, 1300 ως 1400 της Πτολεμαΐδας κ 1050 ως 1300 του Αμυνταίου. Και επειδή έχει υψηλά ποσοστά οξειδίων του ασβεστίου είναι λιγότερο επιβαρυντικος για το περιβάλλον ( Κ. Καβουρίδης, 2005). Στο βιβλίο του ο Δ. Μπάτσης σ. 47, αναφέρει ότι ο Ελληνικός λιγνίτης δεν έχει ιδιαίτερα μειονεκτήματα σε σχέση με τον Ευρωπαϊκό.
Η εικόνα είναι από το ορυχείο στο Προσήλιο Σερβίων. Εκεί η ποιότητα του λιγνίτη, όπως πληροφορήθηκα, είναι ακόμα υψηλότερη.
Υπό τις παρούσες δυσμενείς ενεργειακές κ όχι μόνο συνθήκες, η εκμετάλλευση των εγχώριων μεταλλευμάτων, θα πρέπει να αποτελεί μονόδρομο σε μια σοβαρή χώρα.
Πτολεμαΐς λοιπόν εν έτει 1952, ο θεατρικός χώρος μπροστά στην Κεντρική Πλατεία.
Μια παρέα πιτσιρικάδων, ένα μεταλλικό στρογγυλό τραπεζάκι εποχής και καρέκλες ξύλινες με ψάθα.
Στο βάθος η Κεντρική Πλατεία, σπίτια πλίθινα, μαυροφορεμένες γυναίκες.
Δεξιά υπάρχει μια ακόμη καρέκλα, ίσα που φαίνεται ένα πολλοστημόριο της (μάλλον υπάρχει κάποιος καφενές ένθεν είναι, που βγάζει μερικά τραπεζάκια έξω).
Πίσω από την ατίθαση παρέα των παιδιών με το χαρακτηριστικό θρασύ βλέμμα υπάχει μια πόρτα αποθήκης.
Ας ορίσουμε και τη γεωγραφία της φωτογραφίας πιο συγκεκριμένα.
Πίσω, την αποθήκη που βλέπετε με τη μεγάλη πόρτα βρισκόταν το εστιατόριον Πλεξίδα.
Ο πασίγνωστος καταστηματάρχης της Πόλεως ήτο γαμπρός στην οικογένεια Τακουλίδη, μάλλον δυο αδέρφια και μια αδερφή.
Το οίκημα ανήκε σε αυτούς.
Είχαν στην κατοχή τους ταξί και το δούλευαν μαζί.
Ενδεχόμενος να ήταν η κατασκευή χώρος γκαράζ διά το αυτοκίνητο.
Πολλά αν, σκόρπιες πληροφορίες, κομματιασμένη ιστορία, αδιαφορία από τις Δημοτικές Αρχές και στο Βάθος ο κύριος Κωτίδης να προσκομίζει συνεχώς στοιχεία και πληροφορίες και τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως διά αυτό.
Εάν σφάλλω κάπου σας παρακαλώ να με διορθώσετε, "νυχτοβάτες" είμαστε και αναζητούμε τα σπαράγματα των μνημών.
Υ.Γ.
Τη φωτογραφία και τις πληροφορίες παρέθεσε ο κύριος Σιόλιος στον κύριο Κωτίδη.
Πριν μερικές ημέρες έφυγε ένας ακόμη παλιός ποδοσφαιριστής της παλιάς ομάδας του Άρη Πτολεμαΐδας, και αυτός δεν είναι άλλος από τον Γρηγοριάδη Αναστάσιο τον Σούλη όπως όλοι τον ξέραμε.
Σήμερα κοινοποιώ μια φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο όπου όμως υπάρχει ένα λάθος. Ο τελευταίος της σειράς των ορθίων ποδοσφαιριστών λέγεται Στοΐτσης και αν δεν με απατά η μνήμη μου Ιωάννης με καταγωγή από το Εμπόριο Εορδαίας, που έφυγε για την ξενιτιά νομίζω στις ΗΠΑ.
Όπως ίσως με προσοχή παρατηρήσει κάποιος ο Σούλης Γρηγοριάδης είναι με μουστάκι (σύμφωνα με τον αδελφό του Δημοσθένη, υπήρξε μια πολύ μικρή περίοδος που ο Σούλης είχε πράγματι αφήσει μουστάκι).
Και μερικά άλλα στοιχεία για όσους δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας. Ένας από αυτούς ο Δεληγώργης Χρήστος που έφυγε σε νεαρή ηλικία. Ο Χαριτίδης Γεώργιος που μας άφησε και αυτός πριν μερικά χρόνια. Ο Αιμίλιος Θεοφανίδης που συγχωρέθηκε στις 07-02-1999 σε ηλικία 60 ετών. Ομοίως πολλά χρόνια περί τα 15 είναι που έφυγε και ο Κακανάς Ανέστης.
Αν έχουμε κάνει κάπου λάθος στα γραφόμενα μας ζητάμε συγνώμη πρώτα από τους συγγενείς των αναφερομένων και ζητούμε ταπεινά αν γνωρίζουν κάποιοι περισσότερα στοιχεία ευχαρίστως να τα συμπληρώσουμε για να δημιουργηθεί επιτέλους και η ιστορία του ένδοξου ΑΡΗ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ.
Χώρος διανυκτέρευσης και ξεκούρασης διά τους ταξιδιώτας, με σταύλους και αυλή.
Δύο υπήρχαν στο Μεσοπόλεμο, ένα αυτό του Σιόλιου και το δεύτερο του Μπαμπίλα. Θα επανέλθουμε εδώ.
Εάν κοιτάξετε πίσω από τον Ιππέα θα δείτε ένα Νεοκλασικό μάλλον άψογα συντηρημένο.
Στην Κεφαλή του κτιρίου υψώνεται μια κεραία, είναι το Αστυνομικό τμήμα της Πόλεως και εμπρόσθεν αυτού βαδίζουν δυο ένστολοι οι οποίοι μάλλον είναι αστυνομικοί, με ρούχα που θυμίζουν και στρατό.
Είμεθα 3 χρόνια με τα τη λήξη του Εμφυλίου.
Να ευχαριστήσω τον κύριο Σιόλιο και επίσης τον Κύριο Κωτίδη που παρενέβη και έλαβα τις φωτογραφίες.
Υ.Γ.
Η φωτογραφία είναι ελεύθερη, ελεύθερα ήρθε στο Αρχείο που ανοίξαμε με τον κύριο Κωτίδη και Ελεύθερα οφείλει να ταξιδέψει, η Ιστορία της Πόλεως ανήκει σε όλους μας!!!
Ευρισκόμεθα στο 1956, όπερ 65 έτη πίσω στο χρόνο, σχεδόν τρεις γενεές…
Τη φωτογραφία έδωσε ο κύριος Σιόλιος!
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην περίεργη στροφή του Προαστείου.
Κάποιες πληροφορίες μπορούν να εξαχθούν και φυσικά να χρησιμοποιηθούν σε μια μεγαλύτερη οικονομικοπολιτική εικόνα.
Βλέπετε το λόφο στο βάθος και επίσης τη σιδηροδρομική γραμμή.
Δυο νέοι σε μια σούστα και ένας έμπροσθεν σε άλογο, σε κεντρικό δρόμο ζωσμένος με φυσεκλίκια και έχοντας αστειευόμενος το όπλο στραμμένο στους δυο συνοδοιπόρους του.
Τα άλογα μάλλον είναι ταλαιπωρημένα , όχι από κακή συμπεριφορά αλλά συνεισφέρουν στον αγώνα της οικογενείας για να εξοικονομηθούν τα αγαθά της επιβίωσης, ως εκ τούτου είναι φθαρμένα σαν τους ανθρώπους της εποχής.
Μπροστά είναι ο Ακριτίδης Κωνσταντίνος, στο κάρο (σούστα) πίσω του ο Φραγκουλίδης Δημήτριος.
Τα φωτά έσβησαν, η σιωπή πήρε τη θέση της οχλαγωγίας και ήρθε η ώρα του απολογισμού.
Φαίνεται μόνον τον υποφαινόμενον απασχολούν αυτού του είδους οι προβληματισμοί, τους οποίους θα μοιραστεί με το σκεπτόμενο κομμάτι της Πόλεως.
Την μια πλευρά ας πάρουμε πρώτα, την αίσια και τη λαμπερή, τον πολυάριθμο κόσμο που πλαισίωσε την Ειδική Εμποροπανήγυρη, την αστραφτερή βιτρίνα, τα χρώματα, την έξοδο από τη μελαγχολία, την μαζική έξοδο των κατοίκων, την κοινωνική επανασυνεύρεση και το Δήμαρχο με την Ολύμπια ηρεμία του να κόβει χαρούμενος την Κορδέλα των εγκαινίων στην τελετή που στήθηκε, φυσικά και τους πρόθυμους Δημοσιογράφους να την αναπαράγουν Διθυραμβικά.
Όλα καλά ως εδώ αγαπητοί φίλοι.
Ας δούμε και τη ζοφερή εικόνα, δεν είμαι υπέρ κανενός κοζανιτισμού κλειστής εσωστρεφούς αγοράς και μάλιστα ο αφελής υπήρξα και Φεντεραλιστής στο παρελθόν.
Η βίαιη είσοδος εξωπόλεων ανθοκομικών επιχειρήσεων στην οικονομική καρδιά της Πόλεως έχει τις επιπτώσεις της.
Καλές οι χαρές τα πανηγύρια και οι ψαλιδοχέρηδες αλλά…..
Άδειασε ο οικονομικός κουμπαράς της Πόλεως, ο καταπονημένος εδώ και πολλά έτη.
Τα χρήματα πέταξαν για άλλες περιοχές.
Δημιουργήθηκε μια πίεση τεραστίων διαστάσεων στις 30 επιχειρήσεις της Πόλεως που δραστηριοποιούνται σε αυτό το κλάδο. Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να αποσβεστούν οι οικονομικοί κραδασμοί.
Οι δύο τρεις ενδοχώριες επιχειρήσεις εστίασης, που δούλεψαν καλά δημιούργησαν πρόβλημα σε όλα τα καταστήματα εστίασης του κέντρου της Πόλεως.
Αυτή είναι η γεωπολιτική διάστασις.
Μην πανηγυρίζουμε, άλλωστε πέρασε και το πανηγύρι.
Η Ανθοκομική δεν έχει καμία σχέση με την Εμποροπανήγυρη της Πτολεμαΐδος και αναφέρομαι για αυτή του 2000 και πριν, δηλαδή διά τα οπίσθια του χρόνου.
Αυτή συνιστούσε τότε την οικονομική εξωστρέφεια της Πόλεως, ως οικονομικό Πανδυτικομακεδονικό δρώμενο.
Η Ανθοκομική Έκθεσης συνιστά καταναλωτικό δρώμενο και ως τέτοιο δημιουργεί οικονομική φθορά στην Πόλη.
Εν κατακλείδι, δεν είμαι υπέρ της εσωστρέφειας της Πόλεως, άλλωστε η Πτολεμαΐς είναι κοσμικός λιμήν ανοιχτής θαλάσσεως όμως αυτά να μας προβληματίσουν πρέπει.
ΕΦΥΓΕ Ο ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΣΟΥΛΗΣ (ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ) ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.
14-05-2020
Η Πτολεμαΐδα ή Εορδαία θρηνεί σήμερα για την απώλεια του παλαιού ποδοσφαιριστή του ένδοξου Άρη Πτολεμαΐδας, Γρηγοριάδη Αναστάσιου (Σούλη).
Ειλικρινά ντρέπομαι που τόσοι και τόσοι παλιοί ποδοσφαιριστές που πήραν στους ώμους τους την ποδοσφαιρική ιστορία της Πτολεμαΐδας / Εορδαίας δεν υπάρχουν έστω σε ένα μικρό λεύκωμα για να θυμίζουν στους νεότερους τους άθλους που πέτυχαν τα παλιά χρόνια κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Είχαν όμως πίστη και αγάπη για αυτό που κάνανε, και κυρίως ρουφούσαν σαν μελίσσια αυτά που τους διδάσκανε μεγάλοι προπονητές που ήρθαν εκείνα τα χρόνια στην περιοχή και ιδιαίτερα στον θρυλικό ΑΡΗ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ, όπως ο συγχωρεμένος πρόσφατα Αχιλλέας Σαββίδης, ο Χρήστος Αρχοντίδης, ο Πάγκαλος και τόσοι άλλοι.
Ο Σούλης όπως όλοι μας τον ξέραμε δεν έλεγε μεγάλες κουβέντες ότι είχε να πει το έδειχνε στο γήπεδο με την παλικαριά του και το στίλ του.
Τον είδα σε πολλά παιχνίδια αγωνιζόμενο (όλα στην Πτολεμαΐδα).
Μου θύμιζε κάτι από ξένο στίλ παίχτη, κάτι που είδαμε στα μετέπειτα χρόνια στην τηλεόραση.
Έγραψα πιο πάνω ότι ντρέπομαι, ναι ντρέπομαι που δεν βρέθηκε ούτε ένας ή μία να γράψουνε για την ποδοσφαιρική ιστορία της Πτολεμαΐδας / Εορδαίας, πόσο αλήθεια πίσω είμαστε και σε αυτό το θέμα από άλλες πόλεις.
Είχα σχολιάσει πριν καιρό σε κάποια ομάδα πάλι σε παρόμοιο θέμα (απώλεια πάλι άλλου παλαιού ποδοσφαιριστή), πώς επιτέλους κάποιος από τους εναπομείναντες παλιούς ποδοσφαιριστές να πάρει την πρωτοβουλία και σιγά - σιγά να συγκεντρώσει στοιχεία και μετά με την βοήθεια και των οικογενειών αυτών που δεν βρίσκονται στην ζωή σήμερα, να γίνει ένα άλμπουμ αρχικά και μετά από χρόνο βιβλίο.
Είναι χρέος όλων μας να βοηθήσουμε....
Είναι χρέος πρώτα απ' όλους να βάλουν πλάτη οι συμπαίκτες και να αφεθούν στην άκρη οι όποιοι εγωισμοί και αντιπαραθέσεις.
Αγαπητέ Σούλη δεν ξέρω τι άλλο να σου γράψω, εκτός από το να θυμάσαι πάντα ότι έστω και να μην σε γνώριζα σαν φίλο, δεν βρεθήκαμε ποτέ σε κάποια παρέα, δεν αλλάξαμε ποτέ μια κουβέντα σαν Πτολεμαίοι. Σε είδα στο γήπεδο και από εκεί μόνο μπορώ να σε κρίνω....
Να θυμάσαι πάντα για κάποιους μικρότερους υπήρξες πρότυπο ποδοσφαιριστή.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει και ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου.
Τι σκέφτεται κανείς μόλις βγει από τα υγρά καταφύγια του πολέμου; Ένα 11χρονο αγόρι που αποχωρίστηκε βίαια από τα αδέλφια του, προσπαθεί να εντοπίσει κάθε ίχνος που θα τον οδηγήσει σε εκείνους, ζωντανούς ή νεκρούς.
Γεννήθηκα εδώ στο Μεσόβουνο το 1933, από γονείς που ήρθαν από την Τουρκία, από τον Πόντο. Ήμασταν πέντε αδέλφια: ο Κωνσταντίνος, εγώ, η Δέσποινα, ο Ηρακλής κι ο Βασίλης.
Το ’40, ο πατέρας μου αρρώστησε και πέθανε. Είχε πάει με τον θείο μου κάτω στα Πολλά Νερά, δούλευαν στα χωράφια ενός τσιφλικά κι εκεί, αρρώστησε. Μόλις τον χάσαμε, η μητέρα μου έμεινε μόνη με τα μικρά. Ήταν αδύνατον να τα κοιτάξει όλα μόνη της. Έδωσε τον Βασίλη, που ήταν μωρό ακόμη, βύζαινε, έδωσε και τη Δέσποινα σε κάποιους από χωριά της περιοχής. Μείναμε τρία παιδιά: εγώ, ο Κωνσταντίνος κι ο Ηρακλής.
Όταν άρχισε ο γερμανικός ο πόλεμος, όταν ξεκίνησε η Κατοχή, ήμουν οκτώ χρονών. Τον Οκτώβριο του '41, ήμουν σε ένα αλώνι. Κοιτάω απάνω στα βουνά και βλέπω κόσμο, στρατιώτες, γραμμή, κεφάλια. Μπαίνω μέσα στο σπίτι, ο πατέρας μου δε ζούσε, ήταν ο θείος μου. Και μου ειπε: «Έλα εδώ, Γερμανοί είναι!» Εγώ, επειδή ήμουν λίγο ζωηρός, πάω παίρνω το όπλο από κάτω απ’ τα άχυρα κι έρχομαι πάνω με το όπλο: «Και που είναι αυτοί οι Γερμανοί;» Ε, εκεί ο θείος με έδωσε δυο ζεστές σφαλιάρες! «Πάνε το όπλο από εκεί που το πήρες!» Θυμάμαι ακόμα τις σφαλιάρες!
Ήρθαν οι Γερμανοί, είπαν οι άνδρες να μαζευτούν, όλοι. Η γιαγιά μου είπε στον θείο μου: «Να σου φορέσουμε γυναικεία ρούχα, να σε περάσουν για γυναίκα, να μη σε πάρουν». Αλλά ο θείος μου ήταν ψηλός. «Εγώ δεν μπορώ να πάω με αυτά τα ρούχα εκεί, σαν τσολιάς! Θα με πιάσουν». Και πήγε.
Λίγο μετά, ακούσαμε τα πολυβόλα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλους τους άνδρες στο χωριό. Μόνο τον αδερφό μου τον Κωνσταντίνο δεν τον σκότωσαν, γλίτωσε, γιατί ήταν στην Κοζάνη. Μετά, έβαλαν στο χωριό φωτιά κι εμάς, τις γυναίκες και τα παιδιά, μας πήραν και μας πήγαν στην Πτολεμαΐδα. Μας κλείσανε στης «Λαχανάβας το χάνι», έτσι το λέγανε, που βάζανε ζώα εκεί μέσα. Εκεί να δεις ψείρες! Περιμέναμε, δεν ξέραμε τι θα μας κάνανε οι Γερμανοί.
Εκεί, στο χάνι, ήρθανε δύο άτομα και ζητούσαν να πάρουν παιδιά για ψυχοπαίδια, από εκεί μέσα. Το χωριό καμένο, η μάνα μου χήρα, λέμε κι εμείς να δώσουμε τον Ηρακλή. Λέω: «Πάνε, εμάς θα μας σκοτώσουν! Εσύ γλιτώνεις, πάνε!» Κι αυτός πήγε μαζί τους. Τελικά, τον υιοθέτησε μια γυναίκα. Μείναμε δυο παιδιά: εγώ κι ο Κωνσταντίνος.
Μετά από λίγες μέρες, μας άφησαν να φύγουμε. Το χωριό, εδώ, όλο ερείπια ήτανε, καμένο, τίποτα δεν είχε. Κι όταν ξεκίνησε η Αντίσταση, ο αδερφός μου ο Κωνσταντίνος πήγε με τους αντάρτες, πήγε στον ΕΛΑΣ. Ήταν κι ο αδερφός μου κι ο ξάδερφός μου αντάρτες. Θυμάμαι ανέβαινα στο βουνό, κρύο ήταν, χιόνια ήταν τέτοια εποχή, και τα μαλλιά μου όπως έφευγα απ' το σπίτι, παγώναν. Μου καθάριζε τα μαλλιά από τα χιόνια κι έλεγε: «Μη φοβάσαι τώρα, θα δεις τι θα τους κάνουμε! Όταν θα περάσουν οι Γερμανοί προς τους Πύργους, θα τους ρίξουμε με τ’ άρματα μες στον κάμπο».
Η ενέδρα έγινε, η μάχη με τους αντάρτες έγινε. Και λίγο μετά, το '44, κύκλωσαν πάλι το Μεσόβουνο οι Γερμανοί, μαζί με Παοτζήδες. Ήμουν εγώ στο βουνό, στον Ανάργυρο απάνω, κι απ’ το ύψωμα, φώναξα στο χωριό: «Οι Γερμανοί έρχονται! Κρυφτείτε!»
Άρχισε ο κόσμος να τρέχει προς το βουνό. Ήξερα εγώ μια τρύπα, ήτανε μια πέτρα σκισμένη, και μπήκα εκεί, στην πέτρα εκεί, ανάμεσα. Ο κόσμος έτρεχε, οι Γερμανοί τούς βάλανε. Βλέπω απέναντί μου, ήτανε του Τεκνετζίδη του Πάρη ο θείος και του Πανίκα η κόρη, με το μωρό της. Οι Γερμανοί έριξαν, χτύπησαν το μωρό, σκοτώθηκε κι αυτή. Ρίξανε, σκότωσαν, τραυμάτισαν και τον άλλον στα πόδια του. Μια κοπέλα έτρεχε στην ανηφόρα, φώναζε με τα χέρια ψηλά κι έκλαιγε. Μια άλλη γυναίκα πήρε ένα μωρό, ανέβηκε απάνω στην ανηφόρα. Εκεί απάνω ήταν ένας διερμηνέας και του είπε: «Βάλτο εδώ πέρα να σωθεί, αυτό δε θα έχει ψυχή». Ήρθε εκεί ο Γερμανός, το 'ριξε, το σκότωσε. Το σκότωσε!
Εγώ λέω: «Δε θα βγεις από εδώ μέσα, μέχρι που να σταματήσει το κακό». Έμεινα μέσα στην τρύπα, στον βράχο. Πείνα, κακό... μέχρι φύλλα έφαγα! Εκεί στον Ανάργυρο, μέχρι φύλλα από τα δέντρα έφαγα. Κι έμεινα κρυμμένος.
Κάποτε, ένας διερμηνέας φωνάζει: «Βγείτε έξω, δε θα σας σκοτώσουνε!» Βγαίνουμε, που λες. Μας μάζεψαν, μας πήγαν στην πλατεία εκεί κάτω, μας φόρτωσαν σε τζέιμς και μας πήγαν πάλι στην Πτολεμαΐδα, στο χάνι.
Ο αδερφός μου ο Κωνσταντίνος ήταν με τους αντάρτες. Όταν έγιναν αυτά στο Μεσόβουνο, του είπαν ότι εμείς σκοτωθήκαμε. Έφυγε, λοιπόν, από τον ΕΛΑΣ κι ήρθε στο χωριό, για να μας βρει, να δει τι απογίναμε. Ήρθε, μας έψαξε, δε μας βρήκε. Αγαπούσε όμως και μια κοπέλα, μια γειτόνισσα στο παλιό το σπίτι μας από επάνω. Έψαξε να τη βρει κι εκείνη. Κι εκείνη τη βρήκε, σκοτωμένη. Μέσα στο νερό.
Έφυγε, αλλά δεν μπόρεσε να βρει τον λόχο του, έφυγε ο λόχος του. Πήγε απάνω στην Κουτσούφλιανη. Όμως οι Γερμανοί φτάσανε κι εκεί, κύκλωσαν το χωριό και πιάσανε τους άντρες, όπως στο Μεσόβουνο. Ο αδερφός μου ξεχώριζε από μακριά, επειδή φορούσε το χακί, κατάλαβαν αμέσως πως ήταν αντάρτης. Τους πήγαν μέσα στο σχολείο κι ένας μετά μου έλεγε: «Μας δώσανε ψωμί να φάμε και πήγα εγώ να δώσω τον αδερφό σου. Και με έδωσε μια με το όπλο ο Γερμανός στην πλάτη. “Γιατί τον δίνεις τον παρτιζάνο;”» Τον ξεχώρισαν τον αδερφό μου, τον πήγανε προς τη Νάουσα. Εκεί, τον σκοτώσανε.
Εγώ, όταν μας ήρθε το μαντάτο ότι τον σκότωσαν, βάλθηκα να τον βρω. Έφυγα κι ήρθα με τα πόδια απ' το βουνό, περπάτησα κι ήρθα στο χωριό. Είχε μνήματα εκεί, φρεσκοσκαμμένα. Πήγα, άνοιξα, έψαξα ένα μνήμα. Βρήκα έναν, αλλά δεν ήταν ο αδερφός μου. Ο αδερφός μου είχε σγουρό μαλλί, αυτός είχε μαλλιά ίσια και φορούσε ρούχα βλάχικα, ούτε χακί, ούτε τίποτα. Πήγα κάτω στη γέφυρα, έσκαψα κι εκεί έναν τάφο. Κι εκείνος δεν ήταν ο αδερφός μου, το κεφάλι του με ίσια μαλλιά ήτανε. Έψαξα δύο μνήματα, άλλο δεν μπόρεσα. Ήμουν έντεκα χρονών.
Ποτέ δε βρήκα το μνήμα του αδερφού μου. Δε βρήκαμε τίποτα. Μάλλον τον σκοτώσανε στη Νάουσα. Πήγα εγώ στην Κουτσούφλιανη εκεί, που έχουνε έναν πίνακα με τα παιδιά που σκοτωθήκανε στο χωριό, και λέω: «Ο δικός μου ο αδερφός πού είναι;» Κι από τότε, μαζί με τους άλλους, διαβάζουν και το όνομά του. Τίποτε άλλο δεν μπόρεσα. Έμεινα μόνο εγώ από τα παιδιά, εγώ κι η μητέρα μου.
Στο Μεσόβουνο γυρίσαμε το ’50 και μετά από λίγο καιρό, παντρεύτηκα την Ελένη. Από τα άλλα αδέρφια μου, με τον Ηρακλή είχαμε σχέσεις, τη Δέσποινα τη βλέπαμε, αλλά τον Βασίλη δεν τον ξέραμε. Αυτός που τον υιοθέτησε, δεν ήθελε να γνωριστούμε.
Τελικά, τον γνώρισα μετά από χρόνια. Πήγαινα στο χωριό όπου βρισκόταν, με έβλεπαν οι χωριανοί και λέγανε: «Βρε ο Βασίλης, ο μανάβης, να τος!» Τόσο πολύ μοιάζαμε.
Ptolemais-post: Μια πολύ εξιόλογη προσέγγιση της εποχής εκείνης από την κυρία Κοβάτση!!!
Καλησπέρα σε όλους! Καθόμαστε που καθόμαστε μέσα, ας το ομορφύνουμε και λίγο με τρόπο εποικοδομητικό.
Σήμερα, που όλοι αναρωτιούνται για το τι δέον γενέσθαι για να μην ερημώσει αυτός ο τόπος κ που βλέπουμε να προτείνεται ως μια βιώσιμη λύση ο εναλλακτικός τουρισμός.. είναι..
Σαν να γυρίζουμε 80 χρόνια πριν..
Ο τουρισμός ως έννοια διακρίνεται α) στον μαζικό κ β) στον εναλλακτικό. Ο μαζικός τουρισμός έχει να κάνει με τη θάλασσα κ το καλοκαίρι ενώ ο εναλλακτικός είναι πιο ευρύς εποχιακά κ έχει πολλές εφαρμογές, κυρίως, πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Δεν απευθύνεται, όμως, σε όλες του τις εκδοχές σε τόσο μεγάλο κοινό.
Η αγωνία για το μέλλον του τόπου μας, υπάρχει από παλιά. Το άρθρο είναι από φύλλο της Επαρχιακής Φωνής του 1938.
Το πιο οφθαλμοφανές δείγμα τουριστικής κίνησης κ γενικότερης ανάπτυξης σε μια περιοχή , αποτελεί η ύπαρξη ξενοδοχείων.
Σήμερα στην πόλη μας λειτουργούν μόνο 3 ξενοδοχειακές μονάδες, (Κωστής, Παντελίδης, Ιωάννου).
Αλήθεια πόσα ξενοδοχεία λειτούργησαν τις τελευταίες δεκαετίες σε αυτή την πόλη? Η οποία έζησε μια άνευ προηγουμένου βιομηχανική ανάπτυξη για τα ελληνικά δεδομένα?
Περίπου το 1930, επί της οδού Μ. Αλεξάνδρου βρισκόταν το ξενοδοχείο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ των αδελφών Μιχαηλίδη. Εκεί διέμενε μόνιμα ο βουλευτής του Αγροτικού κόμματος Κοσμάς Προκοπιδης. Από το μπαλκόνι αυτού του ξενοδοχείου το 1934 μίλησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ήρθε στην Πτολεμαΐδα.
Το 1957 λειτουργούσε το ξενοδοχείο ΑΣΚΙΟΝ των Αφών Γκίνου. Επίσης το ΑΝΕΣΙΣ δίπλα στον ΟΤΕ ιδιοκτησίας Τόττη κ Στεργίου.
Το ΑΙΓΛΗ των Αφών Τσουμή αρχές του 1960 κ το ξενοδοχείο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ ιδιοκτησίας Ευσταθιάδη. Το ξενοδοχείο ΑΙΓΛΗ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, λειτούργησε και ως νοσοκομείο.
Την ίδια περίπου εποχή λειτούργησε και το ξενοδοχείο ΓΕΩΡΓΙΟΣ των Αφών Λευκόπουλου.
Υπάρχει κ η μαρτυρία για τη λειτουργία ξενοδοχείου με το όνομα ΛΟΥΞ.
Οι πιο σύγχρονες χρονικά ξενοδοχειακές μονάδες που έχουν κλείσει, είναι τα ξενοδοχεία ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ κ ΠΑΝΘΕΑ ( στο κουρί).
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τα στοιχεία προέρχονται από: Εφημερίδα Επαρχιακή Φωνή, ΟΙ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ του Γ. Τσιομπάνου κ από μαρτυρίες συντοπιτών.
Χρησιμοποιούμε cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία σας στον ιστότοπό μας. Με την περιήγηση σε αυτόν τον ιστότοπο, αποδέχεστε τη χρήση των cookies. Διαβάστε περισσότερα σχετικά με την Πολιτική απορρήτο μας.
