Αγαπητοί φίλοι, οι Σύλλογοι δεν φτιάχνονται με παρθενογένεση, κάποιοι μόχθησαν, εργάστηκαν, έδωσαν τον εαυτό τους ανιδιοτελώς. Οι σημαντικοί Σύλλογοι της Πόλεως έτσι φτιάχτηκαν, μέσα από συνθήκες ασύμμετρου Πολέμου και κακουχιών.

2014, Κεντρική Πλατεία, 30 Δεκεμβρίου, σε Δράση των δύο σπουδαίων Υγειονομικών Συλλόγων της Πόλεως, είχε -18 βαθμούς Κελσίου, πέρασε πολύς πολύς κόσμος, κάποιους εκ των παρισταμένους θα τους διακρίνεται με μαύρη κόμη και ίσως πυκνά μαλλιά.

Η φλόγα στην ψυχή δεν σβήνει όμως.

Υ.Γ.

Από το προσωπικό αρχείο μου, σας παρακαλώ κλέψτε τις φωτογραφίες και να τις  διακινήσετε. Είναι Ιστορική μνήμη, είναι η Ιστορία της Πόλεως!

1947! Όταν η μισή Ελλάς, κυνηγούσε την υπόλοιπη να την εξοντώσει!

Ποιος φταίει μεγάλο ερώτημα! Επί του θέματος όμως.

Την φωτογραφία την βρήκα σκαλίζοντας στο διαδίκτυο, είναι του «Τοπικού Εθνικού μας Ευεργέτη» του κυρίου Καζαντζή!.

Βλέπουμε το Πρώτο Δημοτικό Σχολείο, το στολίδι της Πόλεως μας όπως ήτο μετά 15 έτη που αποπερατώθηκε, τα έχω γράψει αναλυτικά πολλές φορές.

Εποχή σκληρή, πείνας, διώξεων από κομουνιστοφάγους, εποχή της απολύτου πολιτικής αστάθειας,

Κανείς δεν πρόσεχε την αισθητική μιας Πόλεως που προσπαθούσε να επιβιώσει.

Άλλωστε και κανείς δεν είχε τέτοια Παιδεία.

Το κτήριο όπως βλέπουμε είναι πετρόχτιστο.

Εκεί πήγα Σχολείο και εγώ, πάντα αναρωτιόμουν τι υπάρχει κάτω από το σοβά.

Συνεχίζεται η πέτρα όπως βλέπουμε αγαπητοί φίλοι στη φωτογραφλια. Μάλιστα ο δεύτερος όροφος έγινε πολλές δεκαετίες μετά.

Οι Δήμαρχοι της πόλεως μας , την κακοποίησαν αισθητικά!.

Θέτω το ερώτημα: "μήπως να κατεβάσουμε τους σοβάδες να ξαναεμφανσθεί η πέτρα";

Επιμύθιον.

Ο κύριος Εμφιετζόγλου, για τον γνωστό της "Μηχανικής" ομιλώ.

Με αμμοβολή στο χωριό Κρατερό που το υιοθέτησε (παλαιοτέρα), κατέβασε τους σοβάδες σε όλα τα σπίτια με αμμοβολή και επιμελήθηκε λεπτομερώς τους αρμούς.

Ερώτησις Δημόσια.....

Υ.Γ

Στην φωτογραφία αναγράφεται από τον κύριο Καζαντζή: 

Τρεις συμπολίτες μας με σημαντική  προσφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι της περιοχής μας στα δύσκολα εκείνα χρόνια της δραστηριότητάς τους.  Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της  επιλογής του αύλειου χώρου του 1^ου Δημοτικού σχολείου, για την αναμνηστική φωτογραφία τους ,αλλά ,κατεύθυνση ψυχής και ενδιαφέροντος. Στη φώτο μας, από αριστερά ¨Ο Νικόλαος Σαρδέλας Διευθυντής του αγροτικού ορφανοτροφείου Πτολεμαϊδος και ο τελευταίος διορισμένος Δήμαρχος Πτολεμαϊδος που παρέδωσε το Δημαρχιακό Θώκο στον 1^ο αιρετό Δήμαρχο, Δάγκαλη Χρήστο, ο Γιάννης Βουργαρίδης , έμπορος πετρελαιοειδών και όχι μόνο, ένας τζέντλεμαν αλτρουιστής και Φοιτάκης, γεωπόνος της Αγροτικής Τράπεζας με την έναρξη της ίδρυσης και λειτουργίας της στην Πτολεμαϊδα και Διευθυντής της αργότερα. .

Το κείμενο μου το έστειλε ένας φίλος και αναγνώστης του Ptolemais-post, η βρύση στη φωτογραφία είναι εικονική, είναι όμως έτσι όπως ήταν τα χρόνια εκείνα, εάν κάποιος έχει φωτογραφία της, τον παρακαλούμε να μας την στείλει, ανασυνθέτουμε μαζί με τον κύριο Νικόλαο Κωτίδη την Ιστορία της Πόλεως.

Αυτή είναι  αναπαράσταση, μιας βρύσης με μεγάλη γούρνα για το πότισμα των ζώων.

Ο δρόμος που φαίνεται λέγεται Μανουηλάντων. Δεξιά είναι η Παυλίδη Αδαμοπούλου. Αριστερά η Οικοτροφείου. Ίσα μπροστά η Δωδεκανήσου.

Τότε δεν υπήρχαν κράσπεδα, κολώνες ρεύματος, σήματα Στοπ. Ούτε η βρύση βέβαια ήταν άσπρη. Ήταν τσιμεντένια.

Δεξιά ήταν σπίτια, αριστερά το οικοτροφείο.

Την θυμάμαι την τεράστια για μένα βρύση που "σαν πεντάχρονος έφαγα πολύ ξύλο" γιατί παίζαμε με τις λάσπες και τα ...ίχνη που αφήναν τα βουβάλια. Άγριο ξύλο. (Τότε δεν αγοράζαμε ρούχα κάθε τρεις και δύο).

Πόσο πίσω γύρισα με την θύμηση! Να μπορούσα να ήμουν ξανά εκεί!

Και χαλάλι το ξύλο!!!

Πολιτίδης Χρήστος

Πρέπει να χυτεύσουμε δυο χρυσά κλειδιά της Πόλεως! Ένα για τον κύριο Καζαντζή, διότι διέσωσε ένα αρκετά μεγάλο μέρος "αρχαϊκών φωτογραφιών" και δεύτερο για τον κύριο Κωτιδη. Διότι έχει την Πολιτική Παιδεία και την οξύνοια να εντοπίζει πράγματα, εκεί που οι άλλοι αδυνατούν, διασώζοντας στην Ιστορία της Πόλεως.

Οι Βρύσες της Πόλεως είναι ένα τεράστιο θέμα.

Σύμφωνα με "παλαιότερο Πολίτη" ήταν 12 με 14, αυτό είναι μαρτυρία προσπαθούμε να το μεταπλάσουμε σε Ιστορία.

Σε κάθε "Μαχαλά" και ανάλογα με την πληθυσμιακή του πυκνότητα υπήρχαν μία ή δύο.

Η μητέρα μου είπε ότι υπήρχαν δύο στον Άγιο Στέφανο, μια μπροστά στην Εκκλησία, εκεί που είναι το Εκκλησάκι και μια επί της Μητροπολίτου Ιωακείμ και Θράκης στη γωνία.

Στις βρύσες αυτές γινόταν συλλογή του "ζωοδόχου αποστάγματος της φύσεως" δηλαδή του νερού, που ικανοποιούσε ποικιλότροπες ανάγκες, πόση, πλύσιμο κλπ..

Βέβαια υπήρχαν και τα πηγάδια, κάθε σπίτι είχε το πηγάδι του, αλλά το καθαρό νερό το έπαιρναν από εκεί.

Οι βρύσες έτρεχαν σαν λάδι, χωρίς πίεση, με βασανιστικό αργό τρόπο και ήταν μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία η συγκομιδή  και η μεταφορά του.

Πάντα υπήρχαν ουρές, στο καύσωνα, στη βροχή και στην παγωνιά.

Επίσης ήταν κομβικό σημείο, κοινωνικής διασταύρωσης και συναλλαγής των νέων της Πόλεως και φυσικά τα "νέα εν είδει εφημερίδος" κυκλοφορούσαν ταχύτατα και αφορούσαν το γυναίκειο πληθυσμό, δεδομένου ότι τα υποζύγια ήταν οι γυναίκες και μάλιστα νεαρής ηλικίας.

Φανταζόμαστε λοιπόν τι μπορτεί να λέγονταν: Αγωνίες, έρωτες, καρδιοχτύπια, εξομολογήσεις πάσης φύσεως, κακολογίες και κουτσομπολιά.

Και φυσικά φτώχεια καταραμένη. Και μια πολύ δύσκολη ζωή για όλους, χωρίς ανέσεις και χωρίς ευκολίες.

Οι βρύσες διακρίνονταν σε χτιστές και απλές, οι χτιστές είχαν γούρνα στο κάτω μέρος τους, για συλλογή του θεόσταλτου ζωμού διά τα ζώα.

Η κεντρική βρυσομάνα ήταν το Υδραγωγείο, αυτό που αποκολλώνται κομμάτια του σήμερα, καθημερινά.

Η φυσική ροή από την υδροστατική πίεση, έσπρωχνε το νερό βασανιστικά προς τις βρύσες, στα διάφορα σημεία της Πόλεως.

Βουκολικά, ατέλειωτα δράματα συνθέτονταν με τον Τάσο και την Γκόλφω.

Με τον κύριο Κωτίδη προσπαθούμε να ανασυνθέσουμε αυτή την ιστορική πλευρά της Πόλεως και να δημιουργήσουμε ένα λεύκωμα με τις βρύσες της Πόλεως.

Όποιος μπορεί να βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτος.

Όταν στήνεται μια Πόλη από την αρχή. υπάρχουν ζωτικά σημεία που πρέπει να δημιουργηθούν.

Α. Ναός.

Β. Νεκροταφείο.

Γ. Λαϊκή Αγορά.

Δ. Βρύσες με πόσιμο νερό.

Μαζί με την στέγαση αυτά είναι τα κυρίαρχα.

Οι βρύσες που γνωρίζουμε σε παρόντα χρόνο ήταν:

1. Στο Μικέλ μπροστά

2. Άγιο Στέφανο δύο βρύσες.

3. Μπακάλικο Κυδώνα, ενδεχομένως δύο!

4. Επί της Νοσοκομείου και Φούφα γωνία.

5. Στο παρκάκι Δαβιδόπουλου.

6. Στο σημείο του καταστήματος Κουσίδη με τα "ηλεκτρολογικά".

Διαβάζουμε στο fb του κυρίου Κωτίδη.

ΟΙ ΒΡΥΣΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ

Ανανίας Νικολαΐδης! "Ο καθ' ημάς Πολιτισμός και η εμπλοκή της Ιστορίας".

Προσπαθώ εδώ και δυο χρόνια να ανοίξω το "μέγα ζήτημα" εις την Πόλιν, των φυσιογνωμιών που δέσποσαν και με το τρόπο τους ως Λόγιοι ή ως άνθρωποι με ευρύτατη μόρφωση τσιμέντωσαν τα θεμέλια της Εορδαίας.

Δυστυχώς αυτά έχουν καλυφθεί με τις λάσπες της αδιαφορίας.

Ανοίγω λοιπόν το κεφάλαιο που ονομάζεται Ανανίας Νικολαΐδης.

Πριν δυο ημέρες μου έστειλε ο εγγονός του ένα "χειρόγραφο".

Αυτό θέλω να παρουσιάσω δεδομένου ότι είναι γραπτή πηγή.

Ο Ανανίας Νικολαΐδης Αυτοβιογραφείται και βιογραφεί ολόκληρη τη σκοτεινή Ιστορική περίοδο της Εορδαίας, 1918-1970.

Το κείμενο συνιστά κάτι πολύ παραπάνω από μαρτυρία, αγγίζει δε τα όρια της Ιστορίας.

Είναι λεπτομερέστατο, ευπροσήγορο, προσηνές, με ταξινομημένη την διαδοχή γεγονότων στο χρόνο, γραμμένο εις την Δημοτική αν και ζυμώθηκε πνευματικά στην καθαρεύουσα, αγγίζει μια τεράστια περίοδο την οποία καταγράφει με συνέπεια και είναι αυτή που μας ενδιαφέρει, δηλαδή την περίοδο της έλευσις των προσφύγων εις την Εορδαία μέχρι τα χρόνια της δικτατορίας σχεδόν.

Λόγος απέριττος, στρωτός, που πετυχαίνει αναμφιβόλως το νόημα του.

Ξεφεύγει από την εκκεντρικότητα και μεταφέρει μηνύματα τα οποία θα αφομοιωθούν εύκολα από την Κοινωνική Συνείδηση της Πόλεως.

Το κείμενο αριθμεί 8.119 λέξεις, είναι η προσωπική ματιά του Ανανία Νικολαΐδη, σε εύρος μισού Αιώνα!!! Πολύτιμος σύμμαχος του ήταν οι θέσεις ευθύνης που κατέλαβε (και ήταν παρά πολλές) ως "Γραμματικός", βιώνοντας δια ζώσης τις περιπλοκές και πολλές φορές τις ακατανόητες αποφάσεις που λαμβάνονταν από τα κέντρα Εξουσίας, τοπικά και εθνικά.

Δεδομένου ότι το Αρχείο (ορθώς) παρεδόθη εις τον Ποντιακό Σύλλογο της Πόλεως, ζήτησα από τον νέο Πρόεδρο, τον Αντώνιο Μαυρίδη την άδεια να κάνω χρήση του κειμένου ασκώντας και κριτική.

Μου εδόθη και τον ευχαριστώ πολύ.

Το κείμενο του Ανανία Νικολαΐδη ξεκινά με μια επιστολή προς τον Φώτη Βίττη, αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι  εζητήθη από τον τελευταίο να συγγράψει ένα κείμενο που αφορά την Ιστορική διαδρομή της Πόλεως.

Είναι γραμμένο με τέτοια σαφήνεια και λεπτομέρεια που είμαι πεπεισμένος ότι πάτησε πάνω σε ημερολόγιο, το οποίο ενημέρωνε τακτικά ο Συγγραφεύς.

Είναι η ιστορία της Πόλης μας.

Είναι η ιστορία των Παππούδων μας.

Είναι η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους.

Θα το δημοσιεύσω σε 5 συνέχειες, λόγο του όγκου του.

Εις τον Ανανία Νικολαΐδη θα επανέλθω πολλές φορές.

Θέλω να απευθύνω κάλεσμα στον Δήμαρχο, να κάνει ότι δεν έκαναν οι προκάτοχοι του.

Να συσταθεί επιτροπή διάσωσης των σκόρπιων κείμενων που αφορούν την Πόλιν, με σκοπό την ταξινόμηση τους και την σύνθεση της γραπτής Επίσημης Ιστορίας της περιοχής μας.

Η Πόλις έκανε το ελάχιστο διά αυτόν τον άνθρωπο, έδωσε το όνομα του εις ένα δρόμο.

Η διαμόρφωσις της Συλλογικής Συνειδήσεως είναι το επιζητούμενο, η οποία προκύπτει από την Ιστορική μνημη.

Απολαύστε το

Κύριον

Φώτιον Βίττη

Λογοτέχνη – δημοσιογράφο.

Ενταύθα

Αγαπητέ Φώτη

Έγκαιρα η κόρη μου Νίτσα, υπάλληλος του δήμου μας μου μεταβίβασε τους χαιρετισμούς σου με την επιθυμία και αν θα ήμουν σε θέση να σας δώσω στοιχεία από την εξέλιξη του δήμου και τα κατά καιρούς διατελέσαντα όργανα αυτοδιοίκησης στην πόλη μας. Απασχολημένος όμως με μια λαογραφική εργασία γύρω από τα ήθη και έθιμα του Ελληνισμού του Πόντου δεν διέθετα χρόνο να σκαλίσω αρχεία για ν’ ανασύρω χειρόγραφά μου να συγκεντρώσω τα απαιτούμενα στοιχεία. Δεν το ξέχασα όμως.

Τώρα που συμπλήρωσα την εργασία αυτή από 353 σελίδες και την έστειλα στο Αρχείο Πόντου (Επιτροπή Ποντιακών μελετών), έπιασα να εξυπηρετήσω και τον φίλο, επίλεκτο διανοούμενο της πόλης μας, φλεγόμενο από τον πόθο να εξυπηρετήσει τον τόπο καταγωγής του, την ευγένειά σας.

Θα σας κουράσω όμως με τον χαρακτήρα που έχω να είμαι πάντα αντικειμενικός αποφεύγοντας προχειρότητες. Γιατί δεν μπορώ να περιορίσω την φόρα της γραφίδος όσο κι αν συντομέψω, χωρίς να έχω παρεκβάσεις. Και έτσι θα μου βρείτε και με βιογραφικά σημειώματα χωρίς ν’ απομακρύνομαι από τεκμηριωμένες πραγματικότητες γύρω στο θέμα που χειρίζομαι. Για να έχουν δε νόημα αυτά που θα παραθέσω, πρέπει ν’ ανατρέξω σε πηγές που μου ‘δωσαν την δυνατότητα να γνωρίσω πρόσωπα και πράγματα. Δεν θα λυπηθώ κόπους γι’ αναδίφηση φακέλων και χειρογράφων για ταξιθέτηση περιστατικών κατά χρονολογική σειρά. Πιστεύω πως και σεις δεν θα βαρεθείτε την ανάγνωση της σχοινοτενούς επιστολής μου για να βρείτε και ωφέλιμα που θα σας χρειασθούν.  

Και μπαίνω στο θέμα.

Έχω προέλευση το χωριό Κορόνιξα του Μεσοχαλδίου του Πόντου όπου επί 12 έτη ασκούσα το εθνικό λειτούργημα δασκάλου σε Ελληνικές κοινότητες με Τουρκική υπηκοότητα. Ο γνωστός σπινθήρας του Σεράγεβου που άναψε την πυρκαγιά του πρώτου παγκόσμιου πολέμου επέφερε και την Ρωσοτουρκική σύρραξη και ανέτρεψε το ρυθμό ζωής από τον Αύγουστο του 1914. Μετά από τα διετή στροβιλίσματα, με τις γνωστές από την ιστορία ταλαιπωρίες στον Ελληνισμό που ήταν υπόδουλος και τον εκάλυπτε ζόφος, η κατάληψη της Τραπεζούντος από Ρούσικες μονάδες τον Απρίλη του 1916 μας έτρεφε με ελπίδες σωτηρίας που ενισχυθήκανε ύστερα από τρεις μήνες που άλλες Ρούσικες μονάδες καταλαμβάνανε τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς και το Μεσοχάλδιο. Δυστυχώς όμως ξεσπιτωθήκαμε αμέσως γιατί το χωριό μας έγινε μέτωπο για 28 ολόκληρους μήνες και καταφύγαμε στο κέντρο του νομού στην Τραπεζούντα. Αλλά και πάλι, ως ότου ανασυνταχθούμε για ανόρθωση οικονομική, επήλθε η μεταπολίτευση στην Ρωσία. Επακολούθησε συνθηκολόγηση με τους Τούρκους και αποσύρθηκε η Ρωσία από όλα τα κατεχόμενα, παραδίδοντας στην Τουρκία και το Κάρς με όλη της την περιφέρεια. Τότε η μανιώδης επάνοδος των Τούρκων μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε προγονικές εστίες και από τις 10 του Φλεβάρη 1918 π.η[1]. καταφύγαμε στην Κριμαία της Ρωσίας με τις οικογένειές μας αφήνοντας στην Τραπεζούντα στρωμένες τις επαγγελματικές μας εργασίες.

Αλλ’ ούτε εκεί εξασφαλίσθηκε ανακουφιστικό πεδίο για ανασυγκρότηση γιατί οι ασταμάτητες συγκρούσεις Μπολσεβίκων και Τσαρικών μονάδων καθιστούσαν επισφαλείς τις κινήσεις μας και αβέβαιες τις ελπίδες επιστροφής στον Πόντο. Και ενώ με τις ανωμαλίες στην Κριμαία τα δύο αδέλφια μου κατέφυγαν στο Νοβοροσίσκ του Κουπάν, όπου απωλέσθηκαν κατόπιν, εγώ με την ευκαιρία που έφθασε στην Θεοδόσια το Ελληνικό υπερωκεάνιο «Πατρίς» στο τέλος του Μάρτη 1919 για να παραλάβει πρόσφυγας από τον Πόντο, μαζί με τους ήρωας του Περεκόπ από το εκστρατευτικό σώμα της Ουκρανίας, κατέφυγα στην Ελλάδα με 13μελή οικογένεια που είχα στην προστασία μου - σύζυγο με τρία τέκνα, μπαμπά, δύο αδελφάδες, θεία απροστάτευτη αδελφή του μπαμπά και δύο σύζυγοι των αδελφών μου με ανά ένα βρέφος στην αγκαλιά - και φθάσαμε στον Πειραιά την πρώτη του Πάσχα στις 7 του Απρίλη 1919 π.η. για να έχουμε διπλή Λαμπρή. Πάσχα και θαλπωρή της μεγάλης μας μάνας, με προσωρινή στέγαση με άλλους ομοιοπαθείς στο όμορφο νησί της Αργολίδος, Σπέτσες - όπως τακτοποιηθήκανε και άλλοι στο Λαύριο, στην Αίγινα και στην Ύδρα.

Σ’ εμένα όμως και εδώ βάλθηκε να επαληθευθεί ξανά το γνωστό φιλοσοφικό των προγόνων μας ‘το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’, γιατί, ενώ με τα συχνά μου ταξίδια από τις Σπέτσες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Αττικής διέβλεπα μέσα για ανασυγκρότηση με επαγγελματική στέγαση, ο ειρηνοδίκης στις Σπέτσες Παναγιώτης Ανδρεόπουλος είχε την επίμονη προσπάθεια να μου αποσπάσει αίτηση να μου εξασφαλίσει διορισμό δασκάλου στο νησί από το αμέσως σχολικό έτος. Υπέπεσα όμως στο βαθύτερο σφάλμα της ζωής μου να μην αντειπώ σε επιμονή του μπαμπά μου να πάρουμε αγροτική εγκατάσταση στην Μακεδονία μαζί με τους ομοιοπαθείς που ενεργούν για τον σκοπό αυτόν. Και μάλιστα στα Καϊλάρια που φημίζονται για το καλό τους κλίμα και τον πλούτο σε παραγωγικότητα που του εξασφάλιζε την φήμη ‘σιτοβολώνα’ της δυτικής Μακεδονίας.

Ως γνωστό, το κράτος μεριμνούσε αφ’ ενός να πυκνώσει τον Ελληνισμό στην Μακεδονία και από την άλλη πλευρά να απασχολεί τους πρόσφυγες με προσοδοφόρα δουλειά και παρείχε διευκολύνσεις και μέσα κινήσεων. Και έτσι, ύστερα από εννέα μια μισό μήνες παραμονή στις Σπέτσες με την ιδιότητα ‘πρόσφυγας αλλοδαπής’ φτάσαμε μαζί με άλλους, με την πολυμελή μας οικογένεια στα Καϊλάρια (Πτολεμαΐδα) τέλη Δεκεμβρίου του 1919 π.η. για αγροτική εγκατάσταση πάνω σε στέγαστρα και καλλιεργήσιμες εκτάσεις του δημοσίου.

Το πώς όμως περιήλθαν στο Ελληνικό δημόσιο τα ακίνητα αυτά θα πρέπει να διευκρινίσουμε. Όπως θα ξέρετε ασφαλώς, κατά τους βαλκανικούς πολέμους τον Οκτώβριο του 1912 ο θρασύς μαχαραγιάς της επαρχίας, Τζεμάλ μπέης (Τζεμάλ Ορχάν) συγκέντρωσε άτακτα στίφη από οπλοφόρους Τούρκους και έφερνε προσκόμματα στην προέλαση, ως ότου κατατροπώθηκε και έφυγε από τα Καϊλάρια οικογενειακώς, ακολουθούμενος από τις οικογένειες όλων των οπλοφόρων που πήραν μέρος από τα Καϊλάρια και τα χωριά της επαρχίας στις 15 του Οκτώβρη 1912 π.η.

Όσων από αυτούς δεν γύρισαν πίσω, τα κτήματά περιήλθαν στο Ελληνικό δημόσιο. Ένα μέρος από τα κτήματα αυτά παραχωρήθηκαν σε Καυκάσιους πρόσφυγες που από το 1913 κατέφυγαν στην Ελλάδα εκ Ρωσίας. Αυτοί ήσαν πόντιοι και μετανάστευσαν στο Καρς κατά περιόδους με τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους από το 1828 και ξέχωρα το 1878-79. Η τσαρική Ρωσία τους προστάτευε και τους παρείχε πλούσια τα μέσα γεωργοκτηνοτροφικής εγκατάστασης και εζούσαν άνετα ως αγρότες, δεν μπορούσαν όμως να ανέχονται περιορισμό της εθνικής των υπόστασης με τον σταδιακό εκσλαβισμό που επεδίωκε ο τσαρισμός και τους υποχρέωσαν στα ιδιωτικά τους αυτοσυντήρητα σχολεία να έχουν και Ρωσοδιδασκάλους με πρωτεύον μάθημα τα Ρούσικα. Τότε περιφρόνησαν τα άλλα αγαθά που παρείχε ο τόπος. Εγκατέλειψαν όλα και κατέφυγαν στην Ελλάδα.

 Συνεχίζεται!

Υδραγωγείο την δεκαετία του 1950, η λήψις γίνεται με τον φακό να κοιτάζει προς Περδίκα, η Πτολεμαΐς τελειώνει εκεί, στην φωτογραφία ο πρώτος είναι ο Εκδότης Λάζαρος Ακριτίδης, το Υδραγωγείο μάλλον είναι το ψηλότερο κτίριο της Πόλεως με μεγάλο εύρος ορίζοντα.

Η Πόλις είναι αδιαμόρφωτη με χωματόδρομους και αναζητά το μέλλον της.

Στην φωτογραφία θα επανέλθω σε άλλο άρθρο.

Σας παρακαλώ κλέψτε την και διακινείστε την, έτσι διασώζεται η Ιστορία!!!

Οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τον κύριο "Κριτικός Νίκος στο fb".

Είδε ένα άρθρο μου, που κεντρικό θέμα είχε το Παλαιό Δημαρχείο της Πόλεως και ένα Μεντρεσέ δίπλα του (πιθανολογώ, Μεντρεσές είναι το Οθωμανικό Ιεροδιδασκαλείο).

Σα παρακαλούμε βγάλτε τις παλιές φωτογραφίες από τα σεντούκια!.

Να ανασυνθέσουμε το παρελθόν.

Χωρίς ιστορία και μνήμη δεν υπάρχει Πόλη, δεν υπάρχουμε.

Οι συνεκτικές δυνάμεις μια Κοινωνίας, είναι το κοινό ιστορικό παρελθόν.

Επίσης ο κύριος Κριτικός μου έστειλε και δεύτερη φωτογραφία είναι αυτή που αναρτώ εδώ.

Ο Αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην λήθη είναι ο αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση του (παράφραση από Κούντερα)!

Πιάνουμε το κουβάρι από την αρχή! Ευχαριστώ την κυρία Κερέκι που αποκρίθηκε στο μήνυμα που έβαλα στο Ptolemais-post, μου έστειλε την φωτογραφία από το Παλιό Δημαρχείο και το κτίριο που το συνοδεύει.

Ή μήπως το αντίθετο;

Πιθανολογώ ότι βρισκόμαστε περί το 1914-24, μια κρίσιμη δεκαετία για την Εορδαία που συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές.

Τότε χτίζεται και το Δημαρχείο, ως ένα "μικρό σήμερα" διώροφο Nεοκλασικό κτίριο με εσωτερική σκάλα, μπαλκόνι και είσοδο συμμετρικά τοποθετημένη στο κέντρο του κτιρίου. Αυτό το κτίριο είναι σήμερα η Bιβλιοθήκη της Πόλεως, που πολλοί είναι περήφανοι διά αυτήν αλλά κανείς δεν ανοίγει κάποιο βιβλίο της!

Δίπλα υπάρχει άλλο κτίριο ! Το Δημαρχείο κτίζεται κολλητά με το προϋπάρχον και ενδεχομένως να υπάρχει και εσωτερική πόρτα.

Το κτίριο αυτό, σε διάλογο που είχα με τον πάντοτε επίκαιρο κύριο Ραμπίδη ήταν Σχολείο και μάλιστα γνώριζε και την αρίθμηση του ως Δημόσιο Σχολείο. Δυστυχώς η ανάρτησις κατέβηκε από το FB δεδομένου ότι κάποιος κύριος προέβαλε διεκδικήσεις και πνευματικά διακιώματα στην φωτογραφία (Απίστευτο, σε τι άθλιους, χαλεπούς καιρούς  ζούμε).

Η ανάρτησις κατέβηκε και χάθηκαν τα σχόλια και ο διάλογος, φαντάζομαι κάπου θα το δει ο κύριος Ραμπίδης για να επαναλάβει και πάλι τι γνωρίζει.

Επίσης αναφέρω εμβόλιμα ότι σύμφωνα με στοιχεία που μου έδωσε ο κύριος Ελευθέριος Νικολαΐδης,  το κτίριο αυτό περί το 1956-60 ήτο παράρτημα Γυμνασίου, με δυο αίθουσες και ένα γραφείο, είχε δε πάνω από 100 μαθητές (εκπληκτικό). Μετέπειτα μεταφέρθηκε στο χώρο απέναντι από την Αγία Τριάδα.

Εδώ να επισημάνω, η φωτογραφία είναι δική μου, μου την έστειλε αναγνώστρια της εφημερίδος και σας παρακαλώ κλέψτε την και διακινείστε την! Ελεύθερα! Έτσι διατηρούμε την Συλλογική μνήμη.

Το κτίριο αυτό υπήρχε μέχρι σχεδόν το 1975-76, ήτο αποθήκη της υποτυπώδους Πυροσβεστικής, σε αθλία κατάσταση και στέγαζε και ένα όχημα, αν ενθυμούμαι καλά Πυροσβέστης ήτο ο κύριος Πολυχρονιάδης.

Μάλιστα το κτίριο ήτο απαξιωμένο πλήρως, με λαμαρίνες στην οροφή και πόρτα λαμαρινών στο πλάι.

Ενδεχομένως να το εξαφάνισαν οι πανέξυπνοι Δήμαρχοι της Πόλεως σκοπίμως, θα αναφερθώ παρακάτω σε αυτό.

Μεταπηδώ σε ένα παράγωγο ζήτημα, υπάρχει μια Τουρκάλα Ακαδημαϊκός επονομαζόμενη Neval Konuk, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1976. Αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Γκάζι το 1998. Το 2006 εισήλθε στη Σχολή Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μαρμαρά, στο Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης ως λέκτορας. Εργάζεται ακόμα στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά.

Είναι ο ατελείωτος ο κατάλογος του βιογραφικού της. Παραθέτω φωτογραφίες της και είναι και καλλονή!

  Έγραψε και ένα βιβλίο   με θέμα , “η Οθωμανική Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα”, Το βιβλίο της κυρίας Neval Konuk με θέμα , “η Οθωμανική Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα”, υπάρχει σε ψηφιακή μορφή pdf, στο οποίο αφιερώνει αρκετές σελίδες στην Εορδαία (Καϊλάρια), συγκεκριμένα από την σελίδα 209 έως και την 227. https://www.academia.edu/42912462/_Yunanistan_da_Osmanl%C4%B1_Mimarisi_I_Ottoman_Architecture_in_Greece_%CE%97_%CE%9F%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%99_

Αναζητώντας το Οθωμανικό παρελθόν, δια μέσω των διασωθέντων μνημείων έκανε και μια αναφορά στο Παλαιό Δημαρχείο της Πτολεμαΐδoς (ότι είναι κτίριο Οθωμανικό, παραθέτοντας μάλιστα στοιχεία).

Υπάρχει πλάνη όμως λόγω ελλιπούς  πληροφόρησης.

Άλλωστε αεροβατούμε όσοι προσπαθούμε να ανασυνθέσουμε το παρελθόν της περιοχής, τα ελλιπή στοιχεία και τα σημάδια του χρόνου σε ότι δεν καταστράφηκε από ανθρώπινη παρέμβαση,  δημιουργούν σύγχυση.

Κάντε σύγκριση των δυο φωτογραφιών τα κτίρια είναι ίδια κατά την γνώμη μου  πάντα.

Η φωτογραφία αυτή αλιεύτηκε από ο  fb Kayalar (Selanik) - Ptolemaida - Πτολεμαΐδα

Αυτό είναι το κτίριο που η αγαπητή Συγγραφέας αναφέρει και μάλλον ήτο Μεντρεσές η και απλό Σχολείο η ενδεχομένως Δημόσιο τουρκικό κτίριο.

Το ποιο πιθανό λόγω της Τουρκικής προελέυσεως το παρακμάσαν εσκεμμένα και μετά το γκρέμισαν.

Το πρόβλημα στην Εορδαία ήταν οι Δήμαρχοι της, με ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια.

Πολιτίδης Χρήστος: Τα μνημεία της Εορδαίας - Το κτίριο του Σταθμού Γεωργικής Έρευνας στην Πτολεμαΐδα - Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες την 25η Νοεμβρίου 2021.

Συγγράφει διά την παρακμήν της Πόλεως ο Πολιτίδης Χρήστος.

Ομιλώ ως Κασσάνδρα!!!

Εν αρχή έχει δίκιο σε ότι αναγράφει ο κύριος Κωτίδης, για τον ΣΤΑΘΜΟ ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ EΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ (ΑΓΡΟΚΗΠΙΟ) ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΟΣ που πλέον είναι διακεκαυμένη ζώνη, η οποία θα μπορούσε να είναι κάπου στο Βιετνάμ και να έχει πληγεί από ναπάλμ. Είναι μάταιο να ξαναφτιαχτεί τουλάχιστον με τους ίδιους όρους, χρήματα πετάμε. Μας περισσεύουν; Ασφαλώς όχι.

Κοιτάξτε το πρέκι, στην αρχική κατασκευή δεν πρέπει να υπήρχε, το χτίσιμο των τούβλων είναι τοξωτό, πράγμα που σημαίνει ότι τοξωτό θα ήταν και το παράθυρο, ενδεχομένως!

Και δεδομένου ότι θα ξανακαεί είναι και πάλι μάταιο.

Το ακίνητο Βρίσκεται ακριβώς στις παρυφές της Πόλεως και στην αρχή του Πάρκου Εκτάκτων Αναγκών, το οποίο και συγκακαλύπτει κάθε εγκληματική πρόθεση εναντίον του.

Οι ανόητοι νεαροί έχουν τον χρόνο με το μέρος τους, η Πόλις είναι γυμνή και απροστάτευτη.

Πρέπει να διασωθεί; Είναι το μέγα ερώτημα και γιατί;

Άλλο ερώτημα, έχει χρηστικότητα σε κάποια υπηρεσία Κρατικής ή Δημοτικής οντότητας ή σε κάποια Συλλογικότητα;

Μπορεί να προστατευτεί χωρίς να ξανακαεί;

Κάτω από το πάτωμα υπάρχει υπόγειο, περί το 170-80  cm.

αναπετάξουμε ένα κάρο χρήματα;

Πολλά τα ερωτήματα, με την σειρά και οι απαντήσεις αγαπητοί φίλοι!!!

Ασφαλώς πρέπει να διασωθεί, είναι η Μνήμη και η Ιστορία της Πόλεως, έχουμε καταστρέψει άπειρα μνημεία (και η ίδια η παρούσα Δημοτική Αρχή έχει κάνει καταστροφές).

Αυτά τουλάχιστον που ως πεπαιδευμένοι έχουμε μπροστά μας και γνωρίζουμε ορισμένοι εξ ημών την αξία τους διά την Πόλιν, πρέπει να αγωνισθούμε διά να διασωθούν.

Είναι η Ιστορία, ο Πολιτισμός, και το μέλλον της Πόλεως, χωρίς αυτά είμεθα χαμένοι…..

Η χρηστικότητα είναι ένα άλλο θέμα, το κτήριο είναι μικρό, είναι στην έξοδο της Πόλεως και δεν μπορεί να στεγάσει κάποια Δημόσια δραστηριότητα μεγέθους.

Την αισθητική, την ταυτότητα και την φυσιογνωμία επομένως αναζητούμε!!! Αυτό είναι το κυρίαρχο.

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν;

Δεν υπάρχει απάντησις!

Ίσως αναρωτιέμαι, η δημιουργία Δομής, με 24ωρη λειτουργία να είναι μια διέξοδος, κάποτε είχε πέσει η ιδέα να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο-Δομή κακοποιημένων γυναικών! Φαντασία, ευρύτητα και καινοτόμο πνεύμα.

Είναι σίγουρο ότι θα πεταχτούν και αυτά τα χρήματα, είμαστε ανοχύρωτη πόλη απέναντι σε έναν εσωτερικό, αόρατο εχθρό που δεν έχει συναίσθηση τι ποιεί και επομένως είναι διπλά επικίνδυνος.

Κ. Π. Καβάφης-Τρώες

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κι αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.

Θέλω να καταθέσω και ένα κείμενο, ενός εκλεκτού Συμπολίτη μας, του κυρίου Θεόδωρου Πασαλλίδη, υπάρχει μια σπάνια Σπαρτιάτικη αυστηρότητα στα γραφόμενα του, εδημοσιεύθη την 15η/10/2015 στον ptolemeos.gr

Επιμέλεια: Θεόδωρος Κ. Πασσαλίδης

Καθώς ο επισκέπτης εισέρχεται από τη νοτιοανατολική είσοδο στην πόλη της Πτολεμαΐδας, απέναντι το κτίριο του Κέντρου Περιβάλλοντος και τετρακόσια μέτρα νοτίως του ναού της αγίας Τριάδας συναντά το παλαιότερο κτίριο της πόλης που δεν είναι άλλο από το κεντρικό κτίριο του Σταθμού Γεωργικής Έρευνας του Υπουργείου Γεωργίας.

Τούτο το πανέμορφο κτίριο -ίσως το ομορφότερο της πόλης- κατασκευάστηκε το 1931 και λειτουργούσε ως η κατοικία του προϊστάμενου της Διεύθυνσης του Σταθμού. Μια εύστοχη περιγραφή του μας δίδεται στην υπουργική απόφαση με αριθμό ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/61113/3585/3-1-1986 – ΦΕΚ 67/Β/21-2-1986 η οποία το κυρήσει διατηρητέο και την οποία παραθέτω αυτούσια:

«Χαρακτηρίζουμε ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/1950, το κεντρικό κτίριο του Σταθμού Γεωργικής Έρευνας του Υπουργείου Γεωργίας, στην Πτολεμαΐδα, μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο του, όπου υπάρχουν και δύο άλλες κατοικίες όπως σημειώνεται στο συνημμένο τοπογραφικό διάγραμμα με τα στοιχεία Α Β Γ Δ Α, γιατί είναι αξιόλογο δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής που το χαρακτηρίζει μεγάλη απλότητα και συμμετρία.

Το κτίριο είναι μονώροφο με ημιυπόγειο, απλό, ορθογωνικό, λιθόκτιστο και με κεραμοσκεπή στέγη. Η κεντρική είσοδος είναι σε εσοχή και τα ακραία διαμερίσματα, φέρουν τριγωνικό αέτωμα με διακοσμητικά στοιχεία στην κυρίως όψη (μετάλια, ή ρόδακες κ.ά.). Επίσης η κυρίως όψη κοσμείται με ψευδοπαραστάδες οι οποίοι είναι τοποθετημένοι συμμετρικά.

Στο εσωτερικό του ένα χωλ με την ανάλογη επιφάνεια συνδέει όλους τους υπόλοιπους χώρους.Στιγμιότυπο οθόνης 2021 07 18 023923

Το κτίριο κτίστηκε το 1931, και εχρησιμοποιείτο για κατοικία του προϊστάμενου της Δ/νσης του Σταθμού.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν την έννοια του έργου τέχνης σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50″.

Τούτο λοιπόν το κτίριο-σύμβολο και ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της πόλης αν και κυρήχθηκε διατηρητέο στην πραγματικότητα παρέμεινε αναξιοποίητο και σε πλήρη εγκατάλειψη με αποτέλεσμα στις 14 Μαρτίου του 2013 (82 έτη μετά την αποπεράτωση του) να καταστραφεί σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από πυρκαϊά η οποία σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής πιθανώς να προκλήθηκε από στρώματα τα οποία χησιμοποιούσαν άστεγοι που είχαν κάνει κατάληψη του χώρου (!!!).

Αυτό που αντικρίζει σήμερα ο επισκέπτης είναι μια θλιβερή εικόνα. Ο σκελετός του κτιρίου παραμένει ανέπαφος όπως και η κεντρική κλίμακα με τα εφτά σκαλοπάτια η οποία οδηγεί στην είσοδο. Διακρίνονται επίσης τα δυο γωνιακά αετώματα καθώς και η ανάγλυφη διακόσμηση κάτω από αυτά με μετάλλια και ρόδακες. Πάνω από την κέντρική είσοδο φαίνεται πως υπήρχε μια επιγραφή η οποία δεν διακρίνεται πλέον. Στην πρόσοψη υπάρχουν δυο μεγάλα παράθυρα τα τζάμια των οποίων είναι εντελώς σπασμένα ενώ στο εσωτερικό το μαύρο χρώμα -οφθαλμοφανές αποδεικτικό στοιχείο της καταστροφικής μανίας της φωτιάς- κυριαρχεί παντού. Γκράφιτι και λοιπά αδέξια τεχνουργήματα κακοποιούν περιμετρικά το εξωτερικό του κτιρίου. Ακόμα και σήμερα, δυο χρόνια μετά την θλιβερή εκείνη μέρα ο επισκέπτης συναντά στο εσωτερικό απομεινάρια από στρώματα, ρούχα κτλ.

Η μόνη επιγραφή που σώζεται είναι αυτή πάνω σε μια μαρμάρινη πλάκα πλάι στην είσοδο στην οποία αναγράφονται τα παρακάτω:

ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΘΗ ΤΗΝ

21-11-2002

ΕΠΙ ΔΗΜΑΡΧΙΑΣ

ΣΤΑΥΡΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥΛΙΔΗ

Αγαπητοί κανίβαλοι! Κάψτε και το βαγόνι, σας διέφυγε.

Κοιτάξτε την σκεπή! Επίσης στην φωτογραφία σαλονιού το κάγκελο ( μάλλον χυτό τσιμέντο σε καλούπι) με την κουπαστή πλέον δεν υπάρχει.

Ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας τιμώντας την ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας, η οποία συμπίπτει με το μέσον της σποράς (εξ’ ού και το επίθετο «Μεσοσπορίτισσα»), αλλά και το βράσιμο του τσίπουρου, διοργάνωσε, το μεσημέρι της Κυριακής 21 Νοεμβρίου, στο χώρο της Μικρασιατικής Στέγης, εκδήλωση με τσιπουρομεζέδες, ρακί, μπορμπόλια και ζωντανή μουσική. Η εκδήλωση είχε θέμα «Γιορτή Παναγιάς Μεσοσπορίτισσας και Μπορμπολορακές»

Διαβάζουμε:

Διοργανώνουμε την ετήσια εκδήλωση της 21ης Νοεμβρίου προς τιμήν των Εισοδίων της Θεοτόκου , της καλής σποράς των χωραφιών και του τσίπουρου. Μεσοσπορίτισσα ονόμαζαν οι Μικρασιάτες την Παναγιά της γιορτής των Εισοδίων, γιατί συνέπιπτε με το μέσον της της σποράς. Είχαν σπείρει τον μισό σπόρο και τον υπόλοιπο μισό σπόρο τον πήγαιναν στην εκκλησία, να τον ευλογήσει ο ιερέας και να συνεχίσουν τη σπορά. Αυτήν την ημέρα οι Μικρασιάτισσες νοικοκυρές έβραζαν τα “Μπορμπόλια”. Είναι γλυκό έδεσμα από σιτάρι, ρεβίθια, καλαμπόκι, σταφίδες, καρύδια, ρόδια, ζάχαρη και κανέλα.  “Μισόφαγα, μισόσπυρα, μισό έχω μες στ` αμπάρι” έλεγαν οι Μικρασιάτες Αυτή η εκδήλωση συμπίπτει και με το βράσιμο του τσίπουρου. Έτσι προσφέρουμε μεζεκλίκια και τσίπουρο.

Ptolemais-post: Κάποια στιγμή πρέπει να απενοχοποιήσουμε την Αρχαία Ελλάδα, είναι η Μήτρα του Έθνους μας, αυτές οι εορτές, από εκει ξεκινούν! Αυτός είναι και ο λόγος που διαμορφώνουν Εθνική συνείδηση.

Παραμονή Εισοδίων στην Ελευσίνα, Εκεί που η παγανιστική παράδοση συναντά τη χριστιανική συνεχίζεται η Νέα Εορτή σε διαδοχή της Αρχαίας!

Αλιευμένο από το fb! https://www.facebook.com/groups/1485082808484328

Της Δημόσιας Ομάδος  "Εορδαία: Χθές και σήμερα". Διαχειριστής είναι ο κύριος Στέλιος Παυλίδης.

1950. Οδός Παυλίδη Αδαμοπούλου. Διακρίνουμε την οικία και το μαγαζί του Κυδώνα καθώς και το γεφυράκι που υπήρχε λόγο του ρέματος που περνούσε τότε απο το σημείο. Η λήψη είναι απο την οδό Χαλδείας. Πιο δεξιά ήταν το Τούρκικο νεκροταφείο και το νηπιαγωγείο.

Ενθύμιον χειμώνος 21-2- 1948. Μαθήτριες της ογδόης Γυμνασίου .
Το κτίριο με τις καμινάδες μοιάζει με το Διοικητήριο της μικρής τότε Πόλης ίσως των 6·000 κατοίκων.

Είχε ως λένε ένα αίθριο τζαμωτό στο κέντρο του που άφηνε το φως να φθάνει στο περίτεχνο δάπεδο και γύρω τα γραφεία των διαφόρων υπηρεσιών .
Εκεί και το Ειρηνοδικείο από όπου θα σας περιγράψω ευκαιρίας δοθείσης μια δίκη με εκείνους τους παλιούς απλοϊκούς ανθρώπους των χωριών με ‘’ άρκ(τ)ον που εισήλθεν εις το χωρίον Αναρράχην και ταρταγάνισε τας κοσάρας ‘’.
Το διπλανό κτήριο αριστερά με τα διπλά παράθυρα επάνω και τις τοξωτές πόρτες πιο να ήταν άραγε;
Ακόμη προξενεί ευχάριστη εντύπωση το άψογο ντύσιμο των κοριτσιών με την καθηγήτρια στο πλάι.
Ευχαριστώ θερμά τον Δημήτρη Αράπη που μου εμπιστεύτηκε φωτογραφίες της οικογένειας .
Η Ευφροσύνη Μ. Ξυνού η μητέρα του ανάμεσα στις εικονιζόμενες. 

Από την αξιόλογη σελίδα στο fb https://www.facebook.com/photo?fbid=4845232968849937&set=gm.3079148395744420, με θέματα Ιστορίας -  Λαογραφίας! Αξίζει πραγματικά να την επισκεφθείτε!!!

Κατά την γνώμη μου, το κτίριο στο βάθος είναι η Αγία Τριάς, η δεύτερη έκδοση του ναού!

Πολιτίδης χρήστος

Το όνομα Καϊλάρ φαίνεται πως δεν ήταν το μοναδικό όνομα της Πτολεμαΐδας φίλοι μου .

Γίνεται μια προσπάθεια εδώ και περίπου 3 χρόνια, (τόσο έχει που φούντωσε ως κίνημα, αν και υπήρχε και παλαιότερα) να συλλεχτεί φωτογραφικό υλικό από την περιοχή της Εορδαίας.